searchicon

کپی شد

عبادت حضرت زینب (س)

قرآن کریم هدف از آفرینش و خلقت انسان را عبودیت و رسیدن به کمال بندگی معرفی می کند: «من جن و انس را نیافریدم جز برای این که عبادت کنند».[1]

زینب (س) این درس را به خوبی از قرآن آموخته بود. او عبادت ها و نماز شب های پدر و مادر بزرگوارش را از نزدیک دیده بود. او در کربلا شاهد بود که برادرش امام حسین (ع) در عصر تاسوعا به حضرت ابوالفضل (ع) فرمود: «به سوی آنان باز گرد و این شب (شب عاشورا) را تا فردا مهلت بگیر، شاید بتوانیم امشب را به نماز و دعا و استغفار در پیش­گاه خدایمان مشغول شویم. خدا خود می داند که من نماز، قرائت قرآن، زیاد دعا کردن و استغفار را دوست دارم».[2]

حضرت زینب (س) نیز از عاشقان عبادت و شب زنده داران عاشق بود، و هیچ مصیبتی او را از عبادت باز نداشت. از امام سجاد (ع) نقل شده است: «عمه‌ام زینب در مسیر اسارت از کوفه به شام همه فرایض و نوافل خود را به جای می‌آورد و غفلت نداشت. فقط در یکی از منازل به خاطر شدت ضعف و گرسنگی، نشسته نماز خواند که بعد معلوم شد، سه روز است غذا میل نکرده است؛ زیرا به هر اسیر، شبانه روز، یک گرده نان می‌دادند و عمه‌ام سهمیه خود را بیشتر اوقات به بچه‌ها می‌داد».[3]

عبادت زینب (ع) آن چنان در اوج است که امام حسین (ع) که خود معصوم و واسطه فیض الهی است، هنگام وداع به خواهر عابده اش می فرماید: «خواهرم، در نماز شبت مرا فراموش نکن».[4] این نشان از آن دارد که این خواهر، به قله رفیع بندگی و پرستش راه یافته و به حکمت و هدف آفرینش دست یازیده است.[5]

فاطمه دختر امام حسين (ع) می گويد: «عمّه‏ام زينب (س) در آن شب (شب عاشورا)، در محراب عبادتش ايستاده دعا مى‏خواند و به خدا استغاثه مى‏کرد، آن شب ديدگان هيچ يک از ما به خواب نرفت و آه و ناله‏ ما فرو ننشست».[6]

هرگاه انسان به دقّت به حالات آن حضرت نگاه کند و توجّه و انقطاع او را به خداوند متعال ببيند، يقين مى‏کند که آن حضرت از همان زنان پارسايى است که تمام حرکات و سکنات خود را وقف خداوند متعال نموده‏ است و از همين رهگذر به جايگاه رفيع و درجات بلندى از کمال رسيده است، تا آن جا که ملقب به «عابده» شده است.[7]



[1]. ذاریات، 56، «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ».

[2]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج ‏5، ص 417، دار التراث، چاپ دوم، بيروت‏، 1387 ق‏. ‏

[3]. محلاتی، شیخ ذبیح الله، ریاحین الشریعة، ج 3، ص 62، دار الکتب الأسلامیة، تهران، بی تا.

[4]. همان.

[6]. ریاحین الشریعة، همان.

[7]. جزائری، سید نورالدین، خصائص زینبیه، محقق: باقری بیدهندی، ناصر، ص 119 و 120، مسجد مقدس جمکران، چاپ هفتم، قم، 1387ش.