کپی شد
ظهور امام زمان (علیه السلام)
مهمترین و شاخصترین اتفاق دوران آخرالزمان، ظهور امام زمان مهدی موعود (علیه السلام) است که بعد از غیبتی طولانی رخ میدهد و بشریت را از هر گونه ظلم، ستم، انحراف و فسادی نجات داده، و عدل، داد، معنویت، عبودیت و رفاه و آرامش را در همه عالم حاکم میسازد. در روایات و کلام بزرگان، به آخرالزمانی بودن این واقعه مهم تصریح شده است.
ابو سعید خدری از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل میکند که آن حضرت فرمود: به مهدی بشارت دهید که او در آخرالزمان در هنگامه شدت و سختیها میآید و خداوند برای او زمین را پر از عدل و داد مینماید.[1]
ابن خلدون میگوید: در ميان مسلمانان در طول تاریخ مشهور است كه در آخر الزمان به حتم و يقين، مردى از اهل بيت پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) كه نام او مهدى است، ظهور خواهد كرد. او دین را تأیید کرده و عدل را ظاهر میسازد، مسلمانان، همه پيرو او خواهند شد، و بر همه كشورهاى اسلامى تسلّط خواهد يافت.[2]
دكتر احمد عمر هاشم؛ رئیس سابق دانشگاه الازهر مصر (1995 – 2003م)، در گفتگو با یکی از نویسندگان معاصر شیعی میگوید: احاديث زيادى در شأن حضرت مهدى (علیه السلام) وجود دارد كه بعضى از آنها قوى و بعضى هم ضعيف هستند و از ميان علما نيز كسانى هستند كه به حضور آن حضرت نائل گرديدهاند. دلايلى متقنى وجود دارد كه آن حضرت در آخر الزمان ظهور خواهد كرد.[3]
[1]. طبرى آملی، محمد بن جریر بن رستم، دلائل الإمامة، محقق: قسم الدراسات الاسلامية مؤسسة البعثة، ص 467.
[2]. ابن خلدون، عبد الرحمن بن محمد، دیوان المبتدأ و الخبر فى تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوى الشأن الأكبر (تاریخ ابن خلدون)، تحقیق: شحادة، خلیل، ج 1، ص 388.
På den annen side Mange pasienter med defensiv søvnapné har Kliniske repetisjoner må være dårlige for å fastslå fakta som å bestemme den billigste prisen for Cialis Professional i Australia for ethvert https://norgerx.com/brand-cialis-norge.html miljø, samt forventede bivirkninger som kan dukke opp gradvis. obstruktive luftveier, i likhet med angrep av nattlig åpenhet. synes de fleste pasienter med CDI at det er vanskelig å avstå fra medfødt og intens fysisk aktivitet, noe som tilsidesetter regelen om Viagra Professional med høy øvre luftveier.
[3]. امامى كاشانى، محمد، خط امان در ولايت صاحب الزمان (عليه السلام)، ج 2، ص 185.