کپی شد
طهارت مخرج ادرار و مدفوع
در سه صورت، مخرج غائط فقط با آب پاک مىشود: اول: آن كه با غائط، نجاست ديگرى مثل خون بيرون آمده باشد. دوم: آن كه نجاستى از خارج به مخرج غائط رسيده باشد. سوم: آن كه اطراف مخرج بيشتر از مقدار معمول آلوده شده باشد. و در غير اين سه صورت مىشود مخرج را با آب شست و يا با پارچه و سنگ و مانند اينها پاك كرد، اگر چه شستن با آب بهتر است.
طهارت بعد از ادرار و مدفوع با آب به چند صورت انجام می گیرد:
الف: با آب قلیل (آبى كه از زمين نجوشد و از كر كمتر باشد):[1]
1. طهارت با آب قلیل بعد از مدفوع: اگر طوری شسته شود که ذرّه ای از مدفوع در مخرج نماند، طهارت شرعی حاصل شده و دوباره شستن لازم نیست.[2]
2. طهارت با آب قلیل بعد از ادرار (بول): مردها اگر بعد از برطرف شدن بول (ادرار)، یک مرتبه بشویند کافی است،[3] ولى زن ها و هم چنين كسانى كه بولشان از غير مجراى طبيعى مىآيد، احتياط واجب آن است كه دو مرتبه بشويند.[4]
ب: آب کر[5] و جاری[6] (مانند آب لوله کشی ):
طهارت با آب کر و جاری بعد از مدفوع و ادرار: اگر طوری شسته شود که ذرّه ای از مدفوع در مخرج نماند یک مرتبه شستن کافی است.
البته برخی از مراجع تقلید این گونه می فرمایند:
مکارم: مسأله مخرج بول با غير آب پاك نمىشود، و اگر با آب قليل بشويند واجب است دو بار بشويند، امّا با شيلنگهاى متّصل به آب لوله كشى كه در حكم جارى است يك مرتبه كافى است. در شستن مخرج بول و غائط فرق ميان مجراى طبيعى و غير طبيعى نيست، ولى در مخرج غير طبيعى غير آب كفايت نمىكند.[7]
بنا براین مجرج مدفوع را می توان با غیر آب (دستمال کاغدی و پارچه و….) پاک کرد، اما مجرج بول فقط با آب پاک می شود.
[1] . توضيح المسائل (المحشى للإمام الخمينی)، ج1، ص 42، م 25.
[2]. همان، ص 60، م 67.
[3]. همان، ص 59، م 66. اما برخی از فقهاء احتیاط واجب در دو مرتبه شستن دارند؛ مانند: اراکی: بايد با آب دو مرتبه شسته شود؛ خوئی و تبریزی: با آب قليل بنا بر احتياط واجب بايد دو مرتبه شست و بهتر آن است كه سه مرتبه شسته شود؛ نوری، احتياط واجب آن است كه دو مرتبه بشويند…».
[4]. همان، ص 59، م 66.
[5]. آب كُر، مقدار آبى است كه اگر در ظرفى كه درازا و پهنا و گودى آن هر يك سه وجب و نيم است بريزند آن ظرف را پر كند. و وزن آن از صد و بيست و هشت من تبريز بيست مثقال كمتر است و به حسب كيلوى متعارف بنا بر أقرب 419/ 377 كيلوگرم مىشود.( توضيح المسائل (المحشى للإمام الخمينی)، ج1، ص 38 و 39، م 16).
[6]. آب جارى، آبى است كه از زمين بجوشد و جريان داشته باشد، مانند آب چشمه و قنات. (توضيح المسائل (المحشى للإمام الخمينی)، ج1، ص 43 و 44، م 28 ).
[7]. همان، ص 60.