ضعف دینداری در آخرالزمان

یکی از پیامدها و اتفاقات سوء آخرالزمان، ضعیف شدن دین و دینداری در بخشی از مردم، و سختی محافظت از دین است. وضعیت دیندارى در آخرالزمان سخت و شکننده، و میزان روی‌گردانى اغلب مردم از دستورات الهى، زیاد است. در این باره به چند روایت اشاره می‌شود:

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «در آستانه قیامت، فتنه هایی همانند پاره های شب تاریک رخ می‌دهد به ‏گونه‏اى که ممکن است شخصی عصر، مؤمن باشد و صبح کافر گردد و (یا) صبح مؤمن باشد و عصر کافر شود. (همچنین به گونه ای است که) یکی از شما دین خود را در مقابل متاع اندکی از دنیا مى‏فروشد».[1]

امام رضا (علیه السلام) به نقل از پدران گرامی اش فرمود: امیر مؤمنان علی (علیه السلام) به امام حسین (علیه السلام) فرمود: «ای حسین! نهمین فرزند تو قیام‌کننده به حق، ظاهرکننده دین و گستراننده عدالت است. امام حسین (علیه السلام) می‌فرماید: به ایشان عرض کردم: ای امیر مؤمنان آیا به ‌راستی چنین حادثه‌ای رخ خواهد داد؟ امام علی (علیه السلام) فرمود: قسم به کسی که محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) را به نبوت برانگیخت و او را بر همه مخلوقات برگزید آری، ولی پس از غیبتی و سرگردانی‌ای که در آن بر دین خود پابر جا نمی‌مانند؛ جز کسانی که اهل اخلاص‌اند و از روح یقین بهره‌مندند، خداوند از آنان بر ولایت ما پیمان گرفته و ایمان را در قلب‌هایشان نوشته و به وسیله روحی از جانب خود تأییدشان نموده است».[2]

با این حال نباید از نظر دور داشت که اگر حفظ دین در آخرالزمان دشوار است، به همان نسبت عوامل و زمینه‏هاى دیندار شدن نیز بهتر و بیشتر فراهم است؛ براى نمونه در هیچ زمانى به اندازه زمان ما ابزار و وسایلى که بتوان با کمک آنها دین را شناخت؛ مانند کتاب، صوت، تصویر، کامپیوتر، اینترنت، موبایل و نرم افزارها، فراهم نبوده است. اگر در گذشته شخصى براى استماع حدیثى، باید فرسنگ‏ها راه را طى مى‏نمود، امروز با زدن چند کلید رایانه و یا مراجعه ساده به کتاب‏ها و نیز امواج رادیویى، تصویرى و … مى‏تواند به همان اطلاعات دسترسى پیدا کند. علاوه ‏بر آن که هرچند حفظ دین و عمل به وظیفه، در دوره آخرالزمان کارى دشوار است؛ ولى پاداش انسان‏هاى متدین و دین‏مدار نیز افزون‌تر است.[3]

[1]. نعيم بن حماد، الفتن، مصحح: شورى، مجدى بن منصور، ص 14.

[2]. صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، محقق/مصحح: غفاری، علی اکبر، ج ‏1، ص 304.

[3]. طوسى، محمد بن حسن، ترجمه كتاب الغيبة للطوسى‏، مترجم: عزيزى، مجتبى، ص 769؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، محقق: جمعى از محققان، ج ‏52، ص 130.