کپی شد
صبر در مصیبت
شكيبايى در برابر حوادث سخت و طوفانهاى سنگين نشانه شخصيت و وسعت روح آدمى است، آن چنان وسعتى كه حوادث بزرگ را در خود جاى مىدهد و لرزان نمىگردد.
يك نسيم ملايم مىتواند آب استخر كوچكى را به حركت در آورد، اما اقيانوسهاى بزرگ همچون اقيانوس آرام، بزرگترين طوفانها را هم در خود مىپذيرند، و آرامش آنها بر هم نمىخورد.
گاه انسان ظاهرا شكيبايى مىكند ولى چهره اين شكيبايى را با گفتن سخنان زننده كه نشانه ناسپاسى و عدم تحمل حادثه است زشت و بد نما مىسازد.
اما افراد باايمان و قوى الاراده و پرظرفيت كسانى هستند كه در اين گونه حوادث هرگز پيمانه صبرشان لبريز نمىگردد، و سخنى كه نشان دهنده ناسپاسى و كفران و بىتابى و جزع باشد بر زبان جارى نمىسازند.[1]
بر اساس آموزه های دینی، مردم در برابر حوادث ناگوار به چند گروه تقسيم مىشوند.
1- گروهى فورا دست و پاى خود را گم مىكنند و به گفتۀ قرآن بنا بر جزع و فزع مىگذارند.[2]
2- گروه ديگر دست و پاى خود را گم نمىكنند و با تحمل و بردبارى در برابر حادثه مىايستند.[3]
3- گروه ديگرى هستند كه علاوه بر تحمل و بردبارى، شكرگزارى هم دارند.
4- گروه ديگرى هستند كه در برابر اين گونه حوادث عاشقانه به تلاش و كوشش بر مىخيزند و براى خنثى كردن اثرات منفى حادثه، طرح ريزى مىكنند، جهاد و پيكار خستگى ناپذير به خرج مىدهند و تا مشكل را از پيش پا بر ندارند آرام نمىگيرند.
[1]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه،ج 9، ص 351، دار الکتب الاسلامیه، تهران،1374ش.
[2]. إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً، معارج، 20.
[3]. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج 9، ص 272.