شیوه فقهى اهل حدیث

اهل حدیث، شیوه فقهى خود را تنها از ظواهر قرآن و احادیث اخذ مى‌کردند. آنان نه تنها عقل را به عنوان یک منبع مستقل براى استنباط فقه قبول نداشتند، بلکه مخالف هرگونه بحث عقلى پیرامون احادیث اعتقادى نیز بودند. به دیگر سخن، این گروه هم منکر کلام عقلى بودند که در آن عقل، منبع مستقل عقاید است، و هم مخالف کلام نقلى بودند که در آن عقل، لوازم عقلى نقل را استنباط مى‌کند. آنها حتى نقش دفاع از عقاید دینى را نیز براى عقل نمى‌پذیرفتند.[1]

[1]. ر.ک: شهرستانی، عبدالکریم، الملل و النحل ، ج 1، ص 93؛ گردآوری از کتاب: آشنایی با فرق و مذاهب اسلامی، رضا برنجکار، مؤسسه فرهنگی طه، قم، 1378، ص 122؛ سایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی.