شیعه و انحراف

در این مقال بر آنیم تا شبهه ای را که برخی از دشمنان شیعه در مورد انحراف آنان بیان می‌کنند بررسی و تحلیل نماییم.

موضوع را در ضمن چند نکته بیان می‌کنیم.

1. همان طور که در هر فرقه و گروهی برخی از افراد بر خلاف آیین و دستورات آن گروه عمل می کنند که نباید عمل آنان را به خود آن فرقه منتسب نمود هم چنین انتساب رفتارهایی که برخی از شیعیان مرتکب می شوند به “مذهب تشیع” (شیعه) به دور از انصاف است. چه این که:

                        اسلام به ذات خود ندارد عیبی                             هر عیب که هست از مسلمانی ماست

2. باید دید روش مستقیم و صحیح که ملاک و معیار سنجش است چیست؟ شیعه را باید با چه چیزی مقایسه کرد و فهمید که دچار انحراف شده است یا نه؟

در این گونه مسائل، باید قرآن و سنت قطعی را اصل قرار داد و مذاهب اسلامی را با آن سنجید؟ پس هر مذهبی که مطابق قرآن و سنت بود، آن حق است و الاّ نه.

اگر کسی شیعه را با قرآن سنجید، باید دید که کجای عقاید، احکام فقهی، یا دستورات اخلاقی آن با قرآن سازگار نیست؟

چرا مذهب تشیع که فقط به مفهوم پیمودن زبانی، قلبی و عملی راه و روش و عقاید و احکام اهل بیت (ع) است، بر خطا و اشتباه است؟

اگر در شیعه نوعی تضاد و تناقض با عقاید و دستورات اهل بیت (ع) دیده می شود باید توجه شود دقیقاً چه مواردی را به عنوان پارادوکس اعتقادی، عملی یافته شد؟

علمای شیعه می گویند: ما، راهی جدا از سنت پیامبر اسلام (ص) نمی پیماییم؛ زیرا از آیات و روایات متعددی که مورد قبول همگان است، چنین استفاده می شود که:

یک) پیامبر خدا (ص) نمی توانست مردم را بدون جانشین رها کرده و از دنیا برود.

دو) جانشین حضرت، طبق مدارک معتبر فقط حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) است.

سه) حتی غیر شیعه (اهل تسنن) یک دلیل بر این که پیامبر (ص) مردم را به جانشینی غیر از علی (ع) توصیه کرده باشد، ندارند.