شیعه در زمان حکومت حمدانیان

در زمان حمدانیان، تشيع در لبنان به‎صورت گسترده‏اى حضور دارد و با نظم و استحكام به بالندگيش ادامه مى‏دهد. حقوق شيعيان در اين سامان محفوظ و حرمت آنان رعايت مى‏شود. در حوزه نجف اشرف گروهى از شيعيان لبنانى تحصيل مى‏كنند و از ميان آنان بسيارى از قهرمانان علم و پرچمداران اصلاح ظهور كرده‏اند. برخى از آنان مجتهدان مجاهدى هستند كه به‎يارى دين برخاسته و در راه وحدت امت اسلامى كوشش مى‏كنند.

در پيرامون شهر حمص روستايى وجود دارد كه اختصاص به‎شيعيان دارد، در خود شهر نيز تعدادى از شيعيان آشكار و پنهان زندگى مى‏كنند. در اطراف ادلب روستاهايى چون غوغه و نبل وجود دارند كه ساكنانش تا به‎امروز شيعى‏اند. سادات بنى‌زهره پيشوايى معنوى شيعيان را در حلب به‎دست دارند. تمامى اينها از بازمانده‏هاى حمدانيان و از فراريان حلب هستند كه پراكنده شده‏اند.

پس از صدور فتواى شيخ نوح حنفى[1] بر كفر شيعه و حلال بودن خون اين طايفه، اعم از اين‌كه توبه كنند يا نكنند، براى شيعيان پيش آمد. به‎دنبال اين فتوى چهار هزار تن از شيعيان كشته شدند و دارايى آن‎ها غارت شد و بقيه نيز از آن‎جا گريختند.

مذهب شيعى آشكارا بر حلب چيره شد و چندان قدرت يافت كه در سال 517 ق. شيعيان توانستند سليمان بن عبد الجبار فرمانرواى حلب را از ساختن مدرسه زجاجيه بازدارند.[2]

[1] . از مفتیان حکومت ظالم و جنایتکار عثمانی

[2]. اسد حيدر، امام صادق و مذاهب چهارگانه، مترجم: يوسفى اشكورى، حسن، ص 311.