شیطان پرستی جدید

در حال حاضر دو فرقه اصلی شیطان پرستی در جهان مطرح است:

1. سیتنیسم (Satanism) [1]:

«سیتنیسم»، همان شیطان‌گرایی لاوایی است که با چهره شاخص «آنتوان زاندور لاوِی» (Anton Szandor Lavey) شناخته می‌شود. آنتوان لاوی در روز شنبه ۳۰ آوریل ۱۹۶۶ م مصادف با جشن «والپورگیناخت»[2] در حالی که سر خود را مطابق سنت جادوگری تراشیده بود و ردای مذهبی بر تن کرده بود، تأسیس فرقه سیتنیسم و «کلیسای شیطان» را اعلام نموده، خود را پاپ کلیسای شیطان معرفی کرد. وی با اعلام این که عصر شیطان آغاز شده است، سال ۱۹۶۶ م را به عنوان اولین سال عصر شیطان (Anno Satanas) قرار داد.[3] او در سال 1969 م، «انجیل شیطانی» را منتشر نمود.

شیطان پرستان لاوایی، معتقدند که موجودی به نام شیطان، وجود خارجی و عینی ندارد و شیطان، تنها نماد هوا خواهی، آرزوها و لذت طلبی انسان است.[4]

بعد از مرگ آنتوان لاوی در سال ۱۹۹۷ م، همسر او به نام بلانچ بارتون (Blanche Barton) رهبری فرقه سیتنیسم و ریاست کلیسای شیطان را بر عهده گرفت.[5] در سال ۲۰۰۱ م، «پیتر گیلمور» توسط بلانچ بارتون، به عنوان کاهن اعظم کلیسای شیطان تعیین شد و هم اکنون به عنوان کشیش اعظم در کلیسای شیطان فعالیت می کند.[6]

2. ستیانس (Setians):

فرقه شیطان پرستی ستیانس، به رهبری «مایکل آکینو» (Michael Aquino) که دوست آنتوان لاوی بود، پایه ریزی شد. اکینو و گروهی دیگر از پیروان لاوی که به خاطر اختلافاتی از او جدا شدند، «معبد سِت» (set)[7] را در سانفرانسیسکو با نگاهی متفاوت از لاوی نسبت به وجود شیطان، بنا نهادند. آنان، علاوه بر ایجاد معبد ست در مقابل کلیسای شیطان، کتابی با همان عنوان «انجیل شیطانی» در تقابل با گروه رقیب تدوین نمودند. پیروان معبد ست معتقدند که شیطان واقعی وجود دارد و به آن «پادشاه تاریکی» می گویند.[8] آنان  قائل به قدرت شگرف شیطان در تدبیر جهان هستی هستند.[9]