کپی شد

شکستن بت‌ها در خانه‌ها و بت‌کده‌ها و پاک کردن نقاشی‌های کعبه

از آن‌جا که هر خانه‌ای در مکه بت داشت و اطراف آن نیز بتکده‌هایی وجود داشت، پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمان داد تا بت‌های خانه خود را بشکنند و سریه‌هایی را برای شکستن بت‌های بتکده‌های اطراف مکه فرستاد تا بت‌خانه‌ها را تخریب کنند[1]؛ از جمله طفیل‌ بن عمر دوسی را برای ذى‌الکفّین (بت قبیله عمرو ‌بن حممه)، و سعد ‌بن زید أشهلىّ را برای نابودی مناة بدر منطقه مشلّل، و هشام ‌بن عاص را با دویست سوار به یَلَملَم، و خالد ‌بن سعید ‌بن عاص را با سیصد سوار به سمت عُرَنه برای نابودی سُواع (بت قبیله هذیل)، و خالد ‌بن ولید را با سی سوار به بت‌خانه عُزی فرستاد.[2]

پس‌ از آن، پیامبر کلید کعبه را از عثمان‌ بن طلحه، بازمانده خاندان کلیدداران کعبه که مسلمان شده بود، گرفت و وارد کعبه شد و با دست خود نقاشی‌های پیامبران را که بر دیوار کعبه بود (به جز تصویر حضرت ابراهیم) پاک کرد.[3]

و در حديث است كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله) در آن روز وارد خانه کعبه شد و در آن‌جا صورت‌هائى از فرشتگان و پيامبران الهى (علیهم السلام) ديد، از آن جمله ديد صورت ابراهيم (عليه السلام) را كشيده‏اند و در دستش تيرهاى «ازلام» را قرار داده‏اند، حضرت فرمود: خدا نابودشان كند شيخ الانبياء را به اين صورت معرفى كرده‏اند، ابراهيم كجا و «ازلام»! «ابراهيم نه يهودى بود نه نصرانى بلكه بدين حنيف اسلام بود و از مشركان نبود».[4]

سپس دستور داد تمامى آن صورت‌ها را محو كردند.

البته در روایتی دیگر آمده است که حضرت پیش از آمدن به مسجدالحرام به عمر ‌بن خطاب مأموریت داد تا تصاویر پیامبران ((علیهم السلام) را از دیوار کعبه پاک کند و او تنها تصویر حضرت ابراهیم را (که پیرمردی را نشان می‌داد که به ‌رسم جاهلی با تیرهای کمان نزد بتان در حال قرعه‌کشی بود) نگاه داشت؛ ولی پیامبر با دیدن این تصویر، او را به خاطر پاک نکردن آن مؤاخذه کرد و دستور داد آن را نیز پاک کند. سپس در را به روی خود و همراهانش، بلال و اسامة‌بن زید و عثمان ‌بن طلحه[5]، بست.[6]

 

[1].  فیاض، علی‌اکبر، تاریخ اسلام ، ص ۹۸.

[2]. واقدی، محمد بن عمر، المغازی، تحقیق مارسدن جونس، ج ‌2، ص 870 و 871 و ج ‌3، ص 873 ؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج ‌3، ص 66.

[3]. ویکی حج.

[4]. آل عمران، 67.

[5]. المغازی، ج‌2، ص835؛ ابن‌هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج ‌2، ص 413.

[6]. ویکی حج.