شجاعت ابوذر غفاری

از ویژگی های مثال زدنی ابوذر، شجاعت اوست. او پیش از اسلام آوردن، به شجاعت و جنگجویی در قبیله بنی غفار معروف بود. پس از مسلمان شدن نیز، نخستین فردی بود که اسلام خود را اظهار کرد و به تبیلغ علنی توحید پرداخت. همچنین شرکت فعالش در جنگ های گوناگون، از شجاعت او حکایت دارد. او مردی پرشور و شجاع بود که به تنهایی با مخالفان به رویارویی برمی خاست. خداوند، او را به نور اسلام هدایت کرد.[1]

وی این ویژگی را تا واپسین لحظه زندگی حفظ کرد. او تا هنگام رحلت رسول خدا (صلی الله علیه وآله) شجاعانه برای برپایی حاکمیت اسلام و آیین توحید کوشید. در دوران پس از پیامبر نیز، عمرش را در راه زنده ساختن حق و عدالت گذراند و از شکنجه، تطمیع، تهدید و تبعید نهراسید. او در این دوران، چنان که پیامبر فرمان داده بود، به قبضه شمشیر دست نبرد، ولی بارها آن را آرزو کرد و گفت: «ای کاش اجازه داشتیم و شمشیرها به دستمان بازمی گشت!»

فروتنی ابوذر غفاری

ابوذر چنان فروتن بود که بر پایه  برخی نقل ها، پیامبر او را به حضرت مسیح (علیه السلام) تشبیه کرد: «هر کس دوست دارد فروتنی حضرت عیسی بن مریم (علیهما السلام)  را ببیند، به ابوذر بنگرد».[2]

تفکر و اندیشیدن ابوذر غفاری

ابوذر مردی خودجوش بود و با اندیشه و درایت اقدام می کرد. به همین سبب، دریافت که آیین پدرانش و مرام دودمان غفار، بر پایه درستی نیست. او همیشه در میان دریای افکار شناور بود. اندیشیدن ابوذر تا پایان عمر ادامه داشت. شخصی پس از فوت فرزند ابوذر، برای تسلیت به خانه وی رفت و از همسر ابوذر پرسید: «عبادت شوهرت چگونه بود؟»

همسر ابوذر پاسخ داد: «بیشتر عبادت ابوذر تفکر بود. او همه روز را تنها نشسته بود و می اندیشید». از امام صادق (علیه السلام)  روایت شده که فرمود: «بیشتر عبادت ابوذر، اندیشیدن و عبرت گرفتن بود».[3]

[1]. ذهبی، شمس الدین ابوعبدالله، سیر اعلام النبلاء، محقق: الابیاری، ابراهیم، ج 2، ص 55.

[2]. همان، ص 59؛ كاتب واقدى، محمد بن سعد؛ طبقات الكبرى، ترجمه: مهدوی دامغانی، محمود ، ج 4، ص 228.

[3]. مجلسی، محمدباقر، حیات القلوب، محقق: امامیان، علی، ج 2، ص 924 و با استفاده از: رضی، سید نژاد، مقاله اسوه های جاویدان؛ سیری در زندگانی اصحاب وفادار پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله).