کپی شد
سیمای شکوهمند امام حسن (علیه السلام)
امام مجتبی (علیه السلام) شباهت بسیاری به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) داشت. شاید در همان روزهای آغازین حیات مبارکش بود که پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله) با نظاره به جمال و کمال او فرمود: «تو از لحاظ آفرینش و خوی (صورت و سیرت) مانند من هستی».[1]
این سخن می تواند بیانگر لیاقت، شایستگی و تربیت صحیح امام مجتبی (علیه السلام) باشد. شخصیت ممتازی که بعدها می بایست برای احراز منصب الهی «امامت» ـ که همان وراثت و خلافت پیامبر اکرم و جانشینی وصی او است ـ برگزیده شود.
ابن صبّاغ مالکی در کتاب «الفصول المهمّة» چهره شکوهمند امام مجتبی (علیه السلام) را این گونه به تصویر کشیده‌است:
«امام ابومحمد الحسن بن علی، رنگی سپید آمیخته با سرخی داشت. دیدگانش درشت و سیاه، گونه هایش هموار، موی وسط سینه اش نازک، موی ریشش انبوه، پشت گوشش پرمُو، بینی اش کشیده و برّاق همچون شمشیری از نقره، مفاصلش درشت و شانه هایش از یک دیگر دور، بود.
انسانی متوسّط القامه و ملیح بود. نیکوترین صورت را داشت. با رنگ سیاه خضاب می کرد. مویش پرچین و کوتاه و قامتش رسا بود».[2] [3]
[1]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام، ج 4، ص 21.
[2]. ابن صباغ المالكی، الفصول المهمة،ج2،ص696.
[3]. میرحسینی، سید علی نقی، مجله فرهنگ کوثر، شماره 55.
فرم ثبت پیشنهادات و انتقادات
شما می توانید پیشنهادات و انتقادات خود را درباره این مدخل با ما درمیان بگذارید