کپی شد
سلطنت و پادشاهی سلیمان نبی (علیه السّلام) از دیدگاه روایات
در میان پیامبران، مقام حکومت و سلطنت، از ویژگی‌های حضرت سلیمان و پدرش حضرت داوود (علیهما السلام) است که خداوند به ایشان عطا فرموده و در قرآن کریم هم به آن اشاره نموده‌است.
حضرت سلیمان پس از پدرش داوود نبی (علیهما السلام)، به پادشاهی بنی اسرائیل رسید.[1] سلطنت سلیمان (علیه السّلام) بسیار عظیم، فراگیر و منحصر به فرد بوده است؛ زیرا این نوع از حکومت، درخواست شخص حضرت سلیمان (علیه السلام) از خدا بوده است، چنان‌چه قرآن کریم می‌فرماید: «گفت: پروردگارا! مرا ببخش و حکومتى به من عطا کن که بعد از من سزاوار هيچ کس نباشد، که تو بسيار بخشندهاى».[2]
اما روایات در این زمینه بسیار است که در اینجا به برخی از آنها اشاره می‌شود:
امام صادق (علیه السلام) فرمود: چهار کس پادشاه همه روى زمين شدند؛ دو نفر مؤمن و دو کافر. دو مؤمن؛ سليمان بن داوود (علیهما السلام) و ذو القرنين بودند و دو کافر؛ نمرود و بخت نصر بودند.[3]
امیر‌المؤمنین على (عليه السلام) فرمود: «اگر بنا بود کسى براى بالا رفتن به سوى جاودانگى نردبانى بيابد، يا براى دور کردن مرگ از خود راهى پيدا کند، بى گمان آن کس سليمان بن داوود (عليهما السلام) بود که افزون بر مقام نبوّت و منزلت والا، سلطنت بر جنّ و انس نيز در اختيار او نهاده شد».[4]
امام صادق (علیه السلام) فرمود: «روزى سليمان بن داوود (عليهما السلام) به اطرافيان خود گفت: خداوند تبارک و تعالى سلطنتى به من بخشيد که پس از من شايسته هيچ کس نيست؛ باد و انس و جنّ و مرغان و ددان را به تسخير من درآورد و زبان پرندگان را به من آموخت و از هر چيزى به من عطا فرمود، امّا با همه سلطنتى که به من داده شده، يک روز نشد که تا شب شاد و مسرور باشم …».[5]
امام صادق (علیه السلام) فرمود: «آخرين پيامبرى که وارد بهشت مى شود، سليمان بن داوود (عليهما السلام) است و اين به سبب چيزى است که در دنيا به او داده شد».[6]
[1]. طبری، محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج 19، ص 87.
[2]. ص، ۳۵.
[3]. صدوق، محمد بن على، خصال، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، ج 1، ص 255.
[4]. شريف الرضى، محمد بن حسين، نهج البلاغة، محقق / مصحح: صالح، صبحي، ص 262.
[5]. صدوق، محمد بن على، عیون أخبار الرضا (علیه السلام)، محقق / مصحح: لاجوردى، مهدى، ج 1، ص 265.
[6]. ابن ادريس، محمد بن احمد، السرائر الحاوي لتحرير الفتاوي، محقق / مصحح: الموسوى، حسن بن احمد و ابن مسيح، ابو الحسن، ج 3، ص 565.