سلام کردن و قرآن خواندن امام علی (علیه السلام) بعد از تولد

در بعضی از روایات نقل شده:

«وقتی ابو طالب (علیه السلام) فرزند بزرگوار خود را (بعد از تولد) ديد، شاد شد و حضرت امير‌المؤمنين (علیه السلام) بر او سلام كرد و گفت: السّلام عليک يا أبة و رحمة اللّه و بركاته؛ سلام بر تو ای پدر و رحمت و برکات الهی بر تو باد. وقتی او را به خانه آوردند، حضرت رسول (صلّى اللّه عليه و آله) وارد شد و حضرت امير المؤمنين (علیه السلام) را گرفت و در دامن گذاشت. هنگامی که نگاه حضرت امير (علیه السلام) بر جمال بى‏مثال رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) افتاد، شاد شد و خندان گرديد و گفت: السّلام عليک يا رسول اللّه و رحمة اللّه و بركاته؛ سلام بر تو ای رسول خدا و رحمت و برکات الهی بر تو باد. پس به قدرت حق تعالى شروع كرد به تلاوت سوره مؤمنون: «بسم اللّه الرّحمن الرّحيم قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ هُمْ‏ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ».[1] چون اين آيه را خواند، رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) فرمود: به تحقيق كه آنان (مؤمنان)، به وسیله تو به فلاح و رستگارى دست يافتند. آن‌گاه امير‌المؤمنين (عليه السّلام) ادامه آيات را خواند تا «أُولئِكَ هُمُ الْوارِثُونَ الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيها خالِدُونَ».[2] سپس حضرت رسول (صلّى اللّه عليه و آله) فرمود: به خدا سوگند تو امیر آنها هستی، از طعام علمت به آنها خواهی داد و آنها استفاده می کنند و تویى راهنماى ايشان و به تو هدايت مى‏يابند».[3]

در این روایت نکاتی وجود دارد که قابل توجه است:

1. سلام کردن امیرالمؤمنین (علیه السلام) به پدر بزرگوارش و به رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) و تلاوتی از آیات قرآن کریم در چنین حالتی، امری بعید و دور از ذهن نیست؛ زیرا همان طور که اصل تولد آن حضرت در کعبه به اذن خداوند متعال و به نحو اعجاز و کرامت صورت گرفته، تکلم آن حضرت و تلاوتی از آیات الهی نیز به اذن پروردگار و به نحو خارق العاده انجام شده است.

علاوه بر این که این واقعه تازگی نداشت؛ زیرا قبل از آن، برای حضرت عیسی (علیه السلام) نیز اتفاق افتاده و ایشان بعد از ولادت، به قدرت الهی کلماتی را بر زبان جاری نمود که قرآن کریم از آن این گونه یاد می کند: «من بندۀ خدايم، او كتاب (آسمانى) به من داده و مرا پيامبر قرار داده است».[4]

2. تلاوت آیاتی از سوره مؤمنون از زبان مبارک امیرالمؤمنین (علیه السلام)، با این که هنوز قرآن کریم نازل نشده و تا نزول آن سال‌ها فاصله وجود دارد، نشان دهنده این است که امام علی (علیه السلام) از حقیقت قرآن کریم آگاه بوده است. قرآن کریم دارای مراتبی است که مرتبۀ اوّل و عالی آن در عالم نور بر انوار مقدس پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه اطهار (علیهم السلام) افاضه شده بود. همان گونه که آیۀ شریفۀ: «به يقين اين قرآن از سوى حكيم و دانايى بر تو القا مى‏شود»،[5] بر اين معنا اشاره دارد كه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) حقیقت قرآن را بدون واسطۀ فرشته وحی از خداوند حکیم، در عالم ملکوت دریافت نموده، سپس بر انوار مقدسه ائمه اطهار (علیهم السلام) نازل شده است.[6]

حتی در برخی از روایات، به مرتبه‌ای از نزول قرآن؛ یعنی «الحقایق للأنبیاء» اشاره شده است که امری ورای الفاظ ظاهری آن بوده و چیزی نیست که منحصر به بعد از ظهور اسلام باشد. بلکه قرآن، حقیقت کلام تمام انبیاء است و هر یک از آنان به مرتبه‌ای خاص از همین حقیقت متصل بوده‌اند،[7] هر چند حقیقت متعالی و کامل آن بر قلب پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نازل شده است.

انبیاء و اولیای الهی (امامان معصوم علیهم السلام) غیر از بدن مادی و جسم ظاهری خود در دنیا، دارای حقیقتی نوری هستند و قبل از این که به این دنیا قدم بگذارند، در عالم ملکوت بر نور آنان، حقیقت کتب الهی نازل می شود. حقیقت نوری قرآن نیز بر باطن امام علی (علیه السلام) افاضه شده بود؛ برای همین، آن حضرت بعد از ولادت، در آغوش پیامبر (صلی الله علیه و آله) آیاتی از قرآن را تلاوت فرمود و این امر برای آن حضرت شگفتی نداشته؛ زیرا پیامبر (صلی الله علیه و آله) عین علم به قرآن کریم، و عالم به تمام حقایق قرآن و عالم هستی بودند.

 [1]. مؤمنون، 1 و 2.

[2]. همان، 3 – 11.

[3]. طوسى، محمد بن حسن‏، الامالي، ص 708.

[4]. مریم، 30.

[5]. نمل، 6؛ «وَ إِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكيمٍ عَليم».

[6]. ر.ک: طيب، سيد عبد الحسين، ‏اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج 9، ص 107 و 354 و ج 10، ص 108 و 109 و 285 و 286.

.[7] ر.ک: سایت اسلام کوئست، نمايه های «مراتب و حقایق قرآن»؛ «مراتب نزول قرآن و جایگاه الفاظ در وحی الهی»؛ «نزول قرآن».