زینب (س) و حادثۀ کربلا

بهترین جلوه‎گاه برای شناخت شخصیت وجودی زینب (س) و بروز کمالات آن حضرت، همان سفر تاریخی کربلا و حضور مؤثر در واقعۀ عاشورا و اسارت آزاد منشانه آن بزرگوار و چگونگی برخورد با ستمگران زمان است که تاریخ تنها گوشه ای از آن را برای ما نقل کرده است.

زینب کبری (س) وقتی احساس کرد در این راه باید از مال و منال و شوهر و زندگی و فرزند بگذرد، حتی اگر لازم شود از دادن جان نیز دریغ نکند، با کمال شهامت و فداکاری از خانه و کاشانه و شوهر و زندگی دست ‌کشید و در صحنه کربلا حاضر شد و فرزندان خود را نیز برای قربانی به قربان گاه نینوا ‌آورد و سخاوت­مندانه در راه خدا هدیه کرد. در همه جا یاری مهربان و دلسوز برای رهبر عالی­قدر این قیام و نهضت مقدس؛ یعنی اباعبدالله الحسین (ع) بود و چون عصر عاشورا شد و آن حجت الهی به شهادت رسید، بار تازه‌ای به دوش این بانوی فداکار نهاده شد که چون کوهی پولادین در برابر دشمنان منحرف ایستاد.[1]

تجلی و نقش بسیار مهم حضرت زینب (س) به گونه‌ای است که اکنون پس از قرن‌ها باز هم، چنان جلوه‌ای دارد که جامعه اسلامی ما برای ارج نهادن به روحیه ایثار و فداکاری پرستاران و تجلیل از این قشر ایثارگر، روز ولادت فرخنده این بانوی گران­قدر را روز پرستار نامیده است.