زهد و ساده‌زیستی آیت الله کوهستانی

مرحوم آیت الله کوهستانی، زندگی زاهدانه و ساده‌ای داشت. ایشان با آن که می‌توانست، زندگی مرفهی برای خود فراهم سازد، در کمال سادگی و بدون آلایش به‌سر‌می‌برد، و در هیچ‌یک از جهات زندگی او آثار تجمل دیده نمی‌شد. کسانی که محل مطالعه و اطاق استراحت او را دیده‌اند، به خود حق می‌دهند بگویند: این شیوه، مخصوص اؤلیای خدا است، چندین بار برخی از خیّرین حاضر شدند که برای اطاق‌های وی، قالی یا فرش‌های بهتری تهیه نمایند، ولی ایشان قبول ننمود. وی نه تنها در ایام اشتغال به تحصیل، بلکه در تمام مدت عمر خود، برای هزینه شخصی خود، از سهم امام (علیه السلام) و سایر وجوهات استفاده نکرده و گاه می‌شد، در شدت احتیاج و نیاز بود، با این حال از تصرف در آن خودداری می‌کرد و به اندک منافع املاک موروثی خود که در همان روستای کوهستان قرار داشت اکتفا می‌کرد.[1]

مرحوم دکتر سعیدی، متخصص قلب و پزشک معالج آیت الله کوهستانی، در اوایل آشنایی با ایشان، وقتی قلبشان را معاینه کرد، گفت: این قلبی است که فشار زیادی ندیده است. آن‌گاه آیت الله در تأیید سخن پزشک معالج فرمودند: «در ایامی که در نجف مشغول به تحصیل بودم، روزی متوجه شدم که مدتی است قلبی گرفته و خاطری افسرده دارم. در اندیشه فرو رفتم و خاطرات و واردات قلبی‌ام را کنترل کردم تا این که عقده غم را پیدا کنم که آیا ریشه دنیایی دارد یا آخرتی؟ علاقه به دنیا و کمبود مطامع دنیوی است یا چیز دیگر؟ پس از بررسی متوجه شدم علاقه به دنیا است که این چنین مرا اندوهناک ساخته است؛ از این رو با توجه و اخلاص به سوی حرم مطهر امیرالمؤمنین (علیه السلام) شتافتم و با تضرع و زاری از مقام ولایت خواستم که علاقه به دنیا را برای همیشه از دلم بیرون کند و در آن جا تصمیم گرفتم که هیچ‌گاه برای دنیای فانی ناراحت نشوم، در حالی از حرم به خانه برمی‌گشتم که دیگر برای همیشه از علاقه به دنیا آسوده شده بودم».[2]

کلید واژه: ، ،

[1]. نوری همدانی، حسین، علمای بزرگ اسلام، ص 383 و 384.

[2]. کوهستانی، عبدالکریم، بر قله پارسایی، ص 88 و 89.