زن در اسلام

زن مسلمان خود زنده کننده شريعت و مدافع آن در تمامى عرصه ها است و از اين راه به مقام عالى انسانيت وارد مى شود و برتر از ملک و حوريۀ بهشتى مى گردد؛ زيرا در تمامى اين عرصه ها شخصيت و عفت و قداست خانواده را نيز حافظ است و از جهتى نقش او فراتر از مرد گشته و خود انسانى است كه انسان مى آفريند و انسان پرورش مى دهد و به تعبير امام خمینی (ره) از دامن اوست كه مرد به معراج مى رود.

پيامبر (ص) زن را كه در دوران جاهليت، انسان محسوب نمى شد و از هرگونه حقوق انسانى محروم بود و گاه بدان جهت كه وجود و حضورش ننگ محسوب مى شد، هنوز چشم نگشوده، زنده در گور مى خُفت، حياتى جديد بخشيد و او را انسانى مشابه مرد كه داراى حقوق و مزايايى است، معرفى نمود. زنى را كه تا آن زمان بسان ساير اموال مرد، به ديگران هديه مى شد و يا به عنوان ارث بين فرزندان ردّ و بدل مى گشت، صاحب حقوق و اموال خويش قرار داد و وارث اموال خويش معرفى نمود.

اسلام مقام زن را تا آن جا بالا آورد كه می توانست در صحنه هاى پيكار عليه شرک، در مقام تعليم و تعلّم يا پرستارى از مجروحان كارزار و تشويق مردان به يارى پيامبر (ص) و تربيت پاكبازانى در راه دين و انسانيت، حاضر شود. لكن در گذر زمان، نه تنها در جوامع غير اسلامى، كه در جوامع اسلامى نيز بار ديگر به نوعى زن از حقوق انسانى اش محروم گشته. برخى او را در كنج خانه زندان كرده و از تعالى و ترقى فكرى و فرهنگى و اقتصادى و… باز مى دارند و عده اى او را از خانه و خانواده جدا ساخته و به پشت فرمان ماشين و هواپيما و عمق معدن ها و پشت دستگاه هاى كارخانه ها فرستاده اند و ديگرى به نوعى ديگر، که این بینش ها مورد تأیید اسلام نیست.