زندگی نامه علّامه حلی

حسن بن یوسف بن علی بن مطهر حلی، معروف به علّامه حلی و علامه علی الاطلاق؛[1] یکی از اعجوبه های روزگار است. او فقیه بزرگوار و متعهد شیعه، رئیس طائفه امامیه، صاحب ابتکارات، نوآوری ها و دارای شخصیت معنوی بسیار جلیل القدری است که ریاست و مرجعیت شیعه در برهه ای از قرن هفتم و هشتم هجری بر عهده او بود.

وی در شهر حله[2] و در یک خانواده علمی و روحانی پا به عرصه وجود نهاد. او از اوان کودکی به تحصیل علم و کسب کمال پرداخت. ادبیات عرب و علوم مقدماتی و متداول عصر را در حله نزد پدر دانشمند و دایى گرامی خود (محقق حلی)، آموخت. هنوز سنین عمرش به حد بلوغ نرسیده بود که از تحصیل علوم مقدماتی فراغت یافت و به مقام عالی اجتهاد نائل آمد و از همان روزها آوازه فضل، نبوغ و هوش سرشار او همه جا طنین افکنده و آینده بسیار درخشانی را به او نوید داد.

خاندان علامۀ حلّى، جملگی از تبار علم و فضیلت به شمار می روند. او فرزندی به نام «محمد بن حسن حلی»، مشهور به «فخرالمحققین» دارد که از فقیهان بزرگ و نامدار شیعه است.[3]

علامه از محضر استادان و دانشمندان بزرگی بهره برد که هر کدام به نوبه خود، عالمی وارسته و اندیشمندی فرهیخته بودند.[4] همچنین او شاگردان بزرگی تربیت نمود که یکی از برجسته ترین آنها فرزند بزرگوارش است.

ایشان در سن 79 سالگی، در شهر حلّه وفات نمود.

[1]. امین عاملى‏، سید محسن، أعيان الشيعة، ج ‏5، ص 396.

[2]. حِلّه؛ (منزل‌گاه)، از شهرهای عراق و مرکز استان بابل است. این شهر در کنار شط الحله (از شاخه‌های رود فرات) و در ۹۰ کیلومتری جنوب بغداد، بر سر راه بغداد به نجف، و در حدود پنجاه کیلومتری مشرق شهر کربلا قرار دارد.

[3]. سایت اندیشه قم.‏

[4]. برگرفته از نرم افزار جامع فقه اهل بیت (2)؛ کتابنامه کتاب «تذكرة الفقهاء» علامه حلی.