کپی شد
زندگی نامه امام حسن (علیه السلام)
بنا به روایت مشهور بین شیعه و اهل سنت،[1] امام حسن (علیه السلام) در شب نیمۀ ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود.[2] البته نقل های ضعیفی هم وجود دارد که یکی از آنها زمان ولادت آن حضرت را ماه شعبان ذکر می کند. شاید این تاریخ با تاریخ ولادت امام حسین (علیه السّلام)اشتباه شده باشد.
هنگام ارتحال ملکوتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) امام حسن (علیه السلام) هفت سال و چند ماه، یا هشت سال داشت. زمانی که امامت بعد از علی (علیه السلام) به ایشان رسید، حضرتش 37 ساله بود.[3]
شیخ مفید در کتاب ارشاد می گوید: زمان بیعت (امامت) امام مجتبی روز جمعه 21 رمضان سال چهل هجری بود.[4]
مدت امامت آن حضرت شش ماه و سه روز به طول انجامید و در سال 41 ق. بین او و معاویه صلح نامه امضا شد. پس از اجرای صلح، امام (علیه السلام) به مدینه مراجعت نمود و مدت ده سال آخر عمر شریفش را در آن جا ساکن بود، که در تاریخ 28 صفر سال پنجاه هجری همزمان با سال روز رحلت پیامبر اسلام (ص) در سن چهل و هفت سالگی[5] به دست همسرش جعده (دختر اشعث کندی) از طریق سم به شهادت رسید.
این حادثه با دسیسه و نیرنگ معاویه و وعدۀ ازدواج با پسرش یزید بن معاویه صورت پذیرفت.[6] سرانجام امام (علیه السلام) با نوشیدن زهر به دست همسرش[7] به دیدار حق شتافت و امام حسین (علیه السلام) پس از مراسم غسل و کفن برادرش را در کنار مقبره مادر بزرگشان فاطمه بنت اسد (ره) در قبرستان بقیع به خاک سپرد.[8]
[1]. طبرسی، فضل بن حسن، إعلامالورى، ج 1، ص 206؛ صلح الامام الحسن (علیه السلام)، ص 25.
[2]. جعفر مرتضى العاملي، الحياة السياسية للامام الحسن (علیه السلام)، ص 9.
[3]. إعلامالورى، ج 1، ص 206.
[4]. مفید، الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 9..
[5]. اعيان الشيعة، ج 1، ص 567 نقل از ارشاد شيخ مفيد.
[6]. الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج2، ص 16.
[7]. الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج2، ص 17 و 18.
[8]. إعلامالورى، ج 1، ص 207.