زمین، مسجد پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله)

از سخنان معصومان (علیهم السلام) چنین بر  می آید که پیروان ادیان گذشته در حال عادی می‌بایست نماز را تنها در پرستشگاه‌­های مخصوص خویش بجای آورند. نماز گزاردن در خارج از معابد، تنها در حال اضطرار و ناچاری برای آنان روا بوده است.[1] در اسلام با آنکه بر نمازگزاردن در مسجد، تأکید فراوان شده است؛ ولی نماز در خارج از مسجد نیز صحیح و موجب انجام تکلیف به شمار می آید. به دیگر سخن، برای امّت محمد (صلی الله علیه و آله) همه زمین، مسجد است. برای تأیید این مطلب به حدیثی که به صورت متواتر از رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) نقل شده است، اشاره می‌شود: «پنج چیز به من عطا شده که به هیچ­‌یک از پیامبران پیشین داده نشده؛ یکی از آنها این است که تمامی زمین برای من مسجد است و خاک آن نیز وسیله طهارت است …».[2]

این حکم الهی، تخفیفی بزرگ برای امّت پیامبر (صلی الله علیه و آله) است که عارفان وارسته، در سخنان خویش، به آن اشاره نموده اند.[3]

در هر صورت برای امت پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله) با آنکه همه زمین، پرستش‌گاه است؛ مسجد، جایگاهی خاص و محضری ویژه است که برای عبادت خالصانه و پرحضور فراهم گشته است. نقش مسجد در این زمینه چندان آشکار و روشن است که نیازی به استدلال دارد.