روح نماز

اگر ركوع و سجود و قرائت و تسبيح را جسم نماز بدانيم، حضور قلب و توجه درونى به حقيقت نماز و كسى كه با او راز و نياز مى‏كنيم روح نماز است.

خشوع نيز در واقع چيزى جز حضور قلب توأم با تواضع و ادب و احترام نيست و به اين ترتيب روشن مى‏شود كه مؤمنان تنها به نماز به عنوان يك كالبد بى روح نمى‏نگرند بلكه تمامى توجه آنها به باطن و حقيقت نماز است.[1]

بنابراین کسانی که اهل نماز نیستند یا اهل نماز بوده و آن را کنار زده اند مواهب بسیاری را از دست داده اندکه جبران آنها ار راه دیگر ممکن نیست برای درک آن مواهب باید هرچه زودتر با نماز ارتباط پیدا کنند.

---

[1] – مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج 14، ص،204 و 205 دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ اول، 1374 ش.