رفاه و آسایش در دنیا و آخرت

رفاه در لغت فارسی به معنای «آسودگی» و «ناز و نعمت» است.[1]

طبیعت و ماهیت وجودی این عالم به صورتی است که زندگی هیچ انسانی (اعم از مؤمن و کافر) در آن بدون رنج و غم نیست، حتی کسانی که از جهات مادی همۀ نعمت ها  و امکانات زندگی شان آماده و مهیا است چه بسا به مشکلات و رنج ها و دردهایی مبتلا هستند که انسان های فقیر هرگز به آنها مبتلا نشده اند؛ زیرا این جهان، جهان ماده و عالم تزاحم، رنج، مشقت، محدودیت و زوال است. و به همین دلیل از طرفی منشأ بلاها، رنج ها، بیماری ها و از جهت دیگر منشأ موفقیت ها، شادی ها است و خوشی و نا خوشی، غم و شادی، سختی و راحتی شکست و پیروزی آن، با هم آمیخته است. و هرگز نمی توان شخصی را یافت که در نعمت مطلق یا بدبختی مطلق به سر برد. بسیاری هستند که از نظر معیشتی در رفاه اند، ولی از مشکلات روحی و روانی، جسمی و خانوادگی در امان نیستند.

خداوند متعال، نظام مادی را چنان قرار داده تا آدمی در آن، مدام در حال آزمایش باشد تا انسان های مؤمن، خداجو  و نیکوکار از غیر آنان جدا شوند؟

از جهت دیگر چه سختی ها و شکست هایی که مقدمۀ موفقیت های بزرگ است و چه مصیبت هایی که موجب بیداری انسان می شود و غفلت ها، آلودگی ها و انحراف ها را می زداید و آدمی را به یاد خداوند می اندازد.[2] خدای متعال می فرماید: «و فرعونیان را به قحط و تنگی و آفت بر کشت و زرع مبتلا کردیم تا شاید متذکر شوند»،[3] اما خوشی و سعادت واقعی و لذت ماندگار را تنها و تنها باید در جهان آخرت جستجو کرد که آن هم مخصوص و در انحصار مؤمنان و نیکوکاران است. البته زندگی در این دنیا مقدمۀ زندگی در آخرت است و سعادت و آسایش آخرت را به وسیلۀ مجاهده و تلاش در دنیا می توان به دست آورد. پس زندگی در این عالم نه تنها ارزش منفی ندارد که مانند زندگی أخروی، از ارزش مثبت نیز برخوردار است.

بنا بر این، خوشی و آسایش و رفاه واقعی در این جهان معنا ندارد بلکه رفاه واقعی در آن جهان از آن مؤمنان و نیکوکاران است.

کلیدواژه: رفاه ، آسایش، دنیا ،آخرت

[2]. کاشفی ، محمد رضا ،با استفاده از کتاب خداشناسي ، ص 94 – 101، نهاد نمایندگي مقام معظم رهبري در دانشگاه ها، دفتر نشر معارف ، چاپ ششم ، 1386 .

[3]. اعراف ، 130 .