کپی شد
ذکر سجده در نماز
در مورد ذکر سجود باید گفت انسان هر ذکری که در رکوع و سجود بگوید کافی است و احتیاطاً[1] آن ذکر به اندازۀ سه مرتبه “سبحان الله” در رکوع و سجده و یا یک مرتبه “سبحان ربی العظیم و بحمده” در رکوع و یک مرتبه «سبحان ربی الاعلی و بحمده» در سجده کمتر نباشد.[2]
طبق نظر برخی از فقهای معاصر به احتياط واجب در ركوع “سُبْحانَ رَبِّيَ الْأَعْلى وَ بِحَمْدِهِ” نگويد[3] و همچنین “سبحان ربی العظیم و بحمده” را در سجده نگوید.[4]
در بارۀ اذکاری که می توان در رکوع و سجود گفت روایاتی به ما رسیده است:
در روایتی از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است که فرمودند: “من از قرائت در رکوع و سجود نهی شده ام. پس در رکوع خداوند را بزرگ بدارید و در سجده زیاد دعا کنید که سزاوار است مستجاب شود”.[5]
امام صادق (ع) از پدر بزرگوارشان و او از امیرالمؤمنین (ع) روایت کرده: “قرائتی در رکوع و سجود نیست. در رکوع و سجود تنها مدح خدای عز وجل است و بعد از آن درخواست و دعا، پس قبل از دعا با مدح و ثنای خدای عز وجل شروع کنید، سپس دعا کنید”.[6]
علامه مجلسی ذیل این حدیث فرموده اند: این حدیث دلالت بر استحباب ذکر و دعا در رکوع دارد.[7] و گفتن ذکر صلوات نیز در رکوع و سجود مستحب است بعد از ذکر یا قبل از آن[8] و این هم خود نوعی دعا است.[9]
برای آگاهی بیشتر مراجعه شود به:
نمایه: فضیلت صلوات در رکوع و سجده، سؤال شماره 2376 (سایت اسلام کوئست: 3691).
کلیدواژه: نماز، رکوع، سجده.
[1]. این احتیاط از دیدگاه امام خمینی (ره) احتیاط واجب است.
[2]. توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 562.
[3] . همان، زنجانی.
[4] . همان، ص 571.
[5] . عاملی، حر، وسائلالشيعة، ج 6، ص 309. “وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ هَارُونَ الزَّنْجَانِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَبْدِ الْعَزِيزِ عَنْ أَبِي عُبَيْدٍ الْقَاسِمِ بْنِ سَلَّامٍ بِأَسَانِيدَ مُتَّصِلَةٍ إِلَى النَّبِيِّ (ص) قَالَ إِنِّي قَدْ نَهَيْتُ عَنِ الْقِرَاءَةِ فِي الرُّكُوعِ وَ السُّجُودِ فَأَمَّا الرُّكُوعُ فَعَظِّمُوا اللَّهَ فِيهِ وَ أَمَّا السُّجُودُ فَأَكْثِرُوا فِيهِ الدُّعَاءَ فَإِنَّهُ قَمِنٌ أَنْ يُسْتَجَابَ لَكُمْ أَيْ جَدِيرٌ وَ حَرِيٌّ أَنْ يُسْتَجَابَ لَكُمْ.
[6] . عبدالله بن جعفر حمیری قمی، قرب الاسناد، ص 66؛ عاملی، حر، وسائلالشيعة، ج 6، ص 309- 8046، عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ فِي قُرْبِ الْإِسْنَادِ عَنِ السِّنْدِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِي الْبَخْتَرِيِّ عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ عَلِيّاً (ع) كَانَ يَقُولُ لَا قِرَاءَةَ فِي رُكُوعٍ وَ لَا سُجُودٍ إِنَّمَا فِيهِمَا الْمِدْحَةُ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ الْمَسْأَلَةُ فَابْتَدِءُوا قَبْلَ الْمَسْأَلَةِ بِالْمِدْحَةِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ اسْأَلُوا بَعْدَهُ.
[7] . مجلسی،محمد باقر، بحارالانوار، ج 82، ص 105.
[8] . یزدی، سید محمد کاظم، العروة الوثقی، ج 2، ص 553.