دین واحد

از راه های عملی پیش گیری از خرافات، دین واحد است. هرگاه دین ها مختلف باشند، زمینه نفوذ عقاید انحرافی و خرافی در بین مردم به وجود می آید. بشر نمی تواند بی دین و آیین به سر برد؛ لکن اگر این دین و آیین، علاوه بر حق بودن، واحد نیز باشد، جلوی رخنۀ افکار و عقاید سست و بی مایه را می گیرد. اگر همۀ مردم، دین بر حق اسلام را برگزینند، آن گاه در نحوۀ عبادت و پرستش خداوند سبحان دچار تشتت و سرگردانی نمی شوند. همه برای پرستش خداوند متعال از عبادتی به نام نماز در اوقات خاص، با روش و سبک معین و به سوی قبلۀ واحد، استفاده می نمودند و دیگر روش هایی همانند آنچه که در آیین مسحیت یا یهودیت یا زرتشتی یا بودایی و … رایج است، مشاهده نمی شد؛ به عنوان نمونه، عمده ترین دلیل در خواندن نماز و اذان به زبان عربی، این است که علاوه بر این که این دو از عبادات و سنت پیامبر اکرم (ص) اند و عبادات توقیفی[1] محسوب می شوند، اسلام می خواهد عباداتی همچون نماز و اذان، که از شعائر اسلامی می باشند، در طول قرون و اعصار، بدون کم و کاست، برای همیشه باقی بمانند. در صورتی که اگر بنا بود هر کسی به زبان محلی و مادری خود آنها را تلفظ نماید، احتمال کم و زیاد شدن الفاظ، تحریف و آمیخته شدن به خرافات و مطالب بی اساس منتفی نبود و چه بسا با این تغییرات، اصل نماز و اذان کاملاً به فراموشی سپرده می شد و معانی عمیقشان به نسل های بعدی منتقل نمی شد.

بدیهی است برای این که هر چیزی برای همیشه و در طول تاریخ بماند باید دارای معیار و مقیاس های غیرقابل تغییر باشد، نظیر این که در مورد اندازه میلی متر، سانتی متر و یا متر و در مورد وزن؛ گرم، کیلو و… را به عنوان معیار و میزان غیرقابل تغییر قرار داده اند، هم چنین در مورد عبادات واجب و مستحب نظیر نماز و اذان، اموری را که به نام واجبات و ارکان است به عنوان معیار و ملاک قرار داده اند که یکی از آنها لزوم عربی بودن اذکار اصلی آن است.

نتیجه آن که، دین واحد، مذهب واحد، سبک و روش واحد در دین داری، از مهم ترین عوامل پیشگیری از خرافات است.