کپی شد
دیدگاه های علمای اسلامى در مورد عشق مجازى
در كلمات عرفا و فلاسفه عموماً مخالفتى با عشق مجازى ديده نمىشود، بلكه چنانچه ملاحظه شد آن را قنطره و پُلى براى رسيدن به معشوق حقيقى مطرح مىكنند.
اما عده بسيارى از دانشمندان اسلامى در اين باره اظهار نظرى نكرده و يا به صورت قطعى در اين باره نفياً و اثباتاً سخنى نگفتهاند.
لكن عدهاى از فقها و متكلمان در اين باره نظر مخالف دارند و عشق مجازى را يك انحراف نسبت به عشق حقيقى و سبب دور شدن از معنويات و خدا مىدانند، و اين گونه عشقها را به عنوان بدعتى كه متصوفه گذاشتهاند، مطرح مىكنند. و يا اين كه اصلاً استعمال كلمه ی عشق را در باره محبت خداوند و علاقه به معنويات، جايز نمىدانند، و اطلاق واژه معشوق را بر خداوند نمىپسندند، بلكه قبيح مىشمارند. چنانچه عدهاى به طور كلى نظر خوبى در مورد متصوّفه و شعرهاى عاشقانه آنها ندارند و آن آثار منظوم را ناشى از تمايلات جنسى و يا شكست در عشق مادى مىدانند.[1]
[1] نك. الهامى، داوود، داورىهاى متضاد درباره ابن عربى، انتشارات مكتب اسلام، قم، 1379 ش ؛ سيد يحيى يثربى، فلسفه ی عرفان، دفتر تبليغات اسلامى حوزه ی علميه ی قم، 1374 ،هش، ص 351.
فرم ثبت پیشنهادات و انتقادات
شما می توانید پیشنهادات و انتقادات خود را درباره این مدخل با ما درمیان بگذارید