دوران کودکی آیت الله کوهستانی

آیت الله حاج شیخ محمد کوهستانی، قسمتی از دوران کودکی خویش را در زمان حیات پدر بزرگوارش گذراند. استعداد و نبوغ فوق العاده وی، پدر را بر آن داشت که در تعلیم و تربیتش بیشتر بکوشد؛ لذا در همان اوان طفولیت وی را به مکتب‌خانه فرستاد تا با قرائت قرآن و خواندن و نوشتن آشنا گردد و خود نیز شخصاً در تربیت او مراقبت کامل داشت که در آینده فردی مفید و عالمی خدمت‌گزار شود؛ گویی از جبینش آینده‌ای پرامید را می‌خواند. می‌توان گفت این دوران زودگذر از بهترین روزهای زندگی‌اش بود؛ چرا که سایه پرمهر و محبت و دست نوازش‌گر پدر را بر سر خود می‌دید و از هدایت‌ها و مراقبت‌های مستمرش بهره‌مند می‌گشت، ولی افسوس که بیش از هشت بهار از عمرش سپری نشده بود که از نعمت وجود پدر فرزانه خود محروم گشت. شاید دست تقدیر چنین رقم زد که این کودک خردسال که روزی باید قافله‌سالار کاروان علم و فضیلت گردد، با رنج و مشقت یتیمی، دست و پنجه نرم کند و شیرینی و تلخی‌های روزگار را به تنهایی لمس کند. این حادثه، دردناک و غم‌انگیز بود؛ چرا که با داشتن هوش و ذکاوت خارق‌العاده می‌توانست بیش‌تر از فضایل اخلاقی و علمی پدر بزرگوارش بهره گرفته و قله‌های رفیع ترقی را زودتر و استوارتر بپیماید، ولی در عین حال برخورداری از نعمت مادری شجاع و با کفایت، توانست خلأ وجودی پدر را پر کند و دل غم‌زده‌اش را آرامش بخشد.[1]

[1]. کوهستانی، عبدالکریم، بر قله پارسایی، ص 16 و 17.