دوران تأسیس و اداره حوزه علمیه آیت الله کوهستانی

آیت الله کوهستانی در سال 1348 قمری، پس از قریب نه سال اقامت در جوار بابرکت امام همام امیرالمؤمنین (علیه السلام) و بهره‌گیری از محضر اکابر علم و عمل و دست‌یابی به مراتب والای علمی و عرفانی و رسیدن به مرتبه عالی اجتهاد، آهنگ وطن کرد و به زادگاه خویش بازگشت. ایشان بعد از مراجعت به ایران، در مقابل اصرار و تقاضای اهالی بهشهر، ساری و گرگان که خواستار سکونت او در این شهرها بودند، مقاومت ورزید و به همان روستای زادگاه خود کوهستان رفت و به درس و بحث پرداخت و در همان محل کوچک، حوزه علمیه تأسیس نمود.[1]

ایشان در این باره چنین می‌فرمود: «وقتی از نجف بازگشتم در فکر بودم که چه کاری انجام بدهم و چگونه وظیفه خود را به‌انجام برسانم؟ چطور با مردم رفتار نمایم؟ تا این که تصمیم گرفتم در ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری امامان معصوم (علیهم السلام) غور کنم و همان‌سان که آنان با مردم رفتار می‌نمودند، من نیز سیره آن بزرگواران را در رفتار خود با مردم پیاده کنم. مردد بودم آب و نان خود را بگیرم و به شهرها و روستاها سفر کنم و به طور سیار و خانه‌به‌دوش تبلیغ نمایم، یا حوزه‌ای بنا کنم و عده‌ای را تربیت کنم که آنان به جای من به شهرها و روستاها بروند و اسلام و دین را ترویج کنند؟ دیدم اگر بخواهم به طور سیار در مناطق مختلف بروم و وظیفه‌ام را این چنین انجام دهم، شاید از عهده‌اش برنیایم و نتوانم به خوبی تبلیغ کنم و مشکلات و زحمات خاص خود را نیز در پی خواهد‌داشت که با وضع مزاجی و روحی من سازگار نبود. سرانجام با توکل به خدا و توجه حضرت ولی‌عصر (علیه السلام)، تأسیس حوزه را آغاز کردم و تمام سعی خود را برای تربیت و پرورش نسل جوان به کار گرفتم».[2] این دوران تا پایان حیات مبارک ایشان، به طول انجامید.

[1]. شریف رازی، محمد، گنجینه دانشمندان، ج 3، ص 254 و 255؛ مرسلوند، حسن، زندگی‌نامه رجال و مشاهیر ایران، ج 5، ص 313.

[2]. کوهستانی، عبدالکریم، بر قله پارسایی، ص 51 و 52.