دلایل امامت امام رضا (علیه السلام)

هر امامی برای اثبات ادعای خود بر امامت، -همانند ادعای انبیاء بر نبوت- نیاز به اقامه دلیل و برهان دارد. این دلیل یا به تصریح رسول خدا (صلی الله علیه و اله) و امامان قبلی (علیهم السلام) است و یا به وسیله ظهور و بروز کرامات و معجزات انجام می گیرد.[1]

در روایتی، امام رضا (علیه السلام) در گفت­وگو با جاثلیق[2] و رأس الجالوت[3] در کوفه، به نکاتی اشاره می فرماید:

«بعد از پيامبر (صلّى اللَّه عليه و آله) كسى امام است كه به آن چه پيامبر به آن قيام كرده است، قيام كند و بتواند كارهاى او را انجام دهد و امامتش را با دلايل و براهين، ثابت كند.

رأس الجالوت پرسید: دلايل امامت چيست؟ فرمود: اين كه امام، به تورات، انجيل، زبور و قرآن، احاطه داشته باشد و با هر كدام به كتاب خودشان احتجاج كند و اين كه: همه زبان­ها را بداند و با اهل هر زبانى، به زبان خودش، مباحثه كند و افزون بر اينها، بايد از هر آلودگى و عيبى، پاک باشد و همچنين عادل، با انصاف، حكيم، دلسوز و مهربان، بردبار، اهل بخشش و گذشت، راست‌گو و نيكوكار، صميمى، امين و مطمئن باشد و امور مردم را حلّ و فصل كند».[4]

برای اثبات امامت امام رضا (علیه السلام) نیز مانند سایر امامان، هم تصریح رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و امامان پیشین (علیهم السلام) وجود دارد و هم کرامات و معجزات فراوانی از آن حضرت ثبت شده است و هم ویژگی‌هایی که در کلام نورانی آن حضرت آمده است، در مورد ایشان صادق است و همه اینها گویای این است که ایشان در امر امامت، منصوب از جانب پروردگار و حجت الهی بر خلق می باشند.