کپی شد
دعای لیلة المبیت
دعایی به نام «لیلة المبیت» در برخی از کتب ادعیه ذکر شده است. روایت شده که امیر مؤمنان علی (علیه السلام) این دعا را در «لیلة المبیت»، زمانی‌که در بستر پیامبر (صلی الله علیه و آله) بود، خوانده است.[1]
این دعا عبارت است از: «أَمْسَيْتُ اللَّهُمَّ مُعْتَصِماً بِذِمَامِكَ الْمَنِيعِ الَّذِي لَا يُطَاوَلُ وَ لَا يُحَاوَلُ مِنْ شَرِّ كُلِّ غَاشِمٍ وَ طَارِقٍ مِنْ سَائِرِ مَنْ خَلَقْتَ وَ مَا خَلَقْتَ مِنْ خَلْقِكَ الصَّامِتِ وَ النَّاطِقِ مِنْ كُلِّ مَخُوفٍ بِلِبَاسٍ سَابِغَةٍ حَصِينَةٍ وَلَاءِ أَهْلِ بَيْتِ نَبِيِّكَ (علیه السلام) مُحْتَجِباً مِنْ كُلِّ قَاصِدٍ لِي إِلَى أَذِيَّةٍ بِجدَارٍ حَصِينٍ الْإِخْلَاصِ فِي الِاعْتِرَافِ بِحَقِّهِمْ وَ التَّمَسُّكِ بِحَبْلِهِمْ مُوقِناً أَنَّ الْحَقَّ لَهُمْ وَ مَعَهُمْ وَ فِيهِمْ وَ بِهِمْ أُوَالِي مَنْ وَالَوْا وَ أُجَانِبُ مَنْ جَانَبُوا فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعِذْنِي اللَّهُمَّ بِهِمْ مِنْ شَرِّ كُلِّ مَا أَتَّقِيهِ يَا عَظِيمُ حَجَزْتُ الْأَعَادِيَ عَنِّي بِبَدِيعِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِنَّا جَعَلْنا مِنْ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ سَدًّا وَ مِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَيْناهُمْ فَهُمْ لا يُبْصِرُونَ».[2]
همچنین این دعا برای ایجاد امنیت از ترس نیز وارد شده است.[3]
[1]. طوسى، محمد بن حسن، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، ج 1، ص 92.
[2]. «خداوندا، شب نمودم در حالى‌كه به حرمت استوار و والاى تو كه مغلوب و دگرگون نمىگردد، چنگ زده و پناه بردم، از شرّ هر ستمگر و غاصب و هر رخداد از ناحيه تمام كسان و چيزهايى كه آفريدى، چه لب بسته و خاموش باشند [يعنى جمادات] و چه گويا باشند، از هر امر ترسناكى، با پوشيدن لباس كامل [استوار] ولايت و دوستى اهل بيت پيامبرت (عليهم السّلام)، در حالى‌كه از هر كس كه قصد آزار مرا بكند در پناه ديوار استوار مخلصانه اعتراف كردن به حقّ آنان و چنگ زدن به ريسمانشان، خود را پوشانده و حفظ مىنمايم، و يقين دارم كه مسلّما حقّ براى آنان و با آنان و در ايشان و به‌واسطه آنهاست، هركس را كه ايشان دوست دارند دوست دارم، و از هر كس كناره گرفتند، كناره مىگيرم، پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست، و اى خدا، مرا به‌واسطه ايشان از گزند امورى كه پرهيز دارم، در پناه خويش در آور، اى بزرگ. تمام دشمنانم را به‌وسيله خداوندى كه نو آفرين آسمان‌ها و زمين است، از خود دور نمودم، «به راستى كه ما از پيشاپيش و از پشت سر آنان سدّى قرار داديم، و در نتيجه روى آنان را پوشانيديم، لذا ايشان نمىبينند»، سید بن طاووس، على بن موسى، فلاح السائل و نجاح المسائل، ص 224 و 225.
[3]. همان.