خطبه غراء در نهج البلاغه

خطبه ۸۳ نهج البلاغه که به خطبه غراء شهرت یافته، یکی دیگر از خطبه‌های معروف نهج‌البلاغه است. دلیل نام‌گذاری این خطبه، به خطبه «غراء»، وجود آرایه‌های بیانی و بدیع؛ هم‌چون جناس، سجع، استعاره و کنایه بیان شده‌است.[1] سید رضی بعد از بیان این خطبه عنوان کرده‌است که در هنگام ایراد آن، مردم گریه می‌کردند.[2] این خطبه با حمد و ثنای الهی و گواهی دادن حضرت امیر (علیه السلام) به پیامبری حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) آغاز می‌شود و با سفارش به تقوای الهی، با یادآوری نعمت‌های او و جایگاه آزمایش بودن دنیا و یادآوری قیامت، مرگ، در گور نهادن انسان و از هم پاشیدن جسم و خوراک خزندگان شدن، ادامه می‌یابد.[3]

[1]. خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، ج ۶، ص ۷۰؛ مطهری، مرتضی، مجموعه آثار شهید مطهری، ج ۱۶، ص ۳۵۹.

[2]. سید رضی، محمد بن حسین،  نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، خطبه ۸۳، ص ۱۳۳.

[3]. شهیدی، سید جعفر، ترجمه نهج‌البلاغه، ص ۶۰-۶۵.