خصوصیات فردی امام سجاد زین العابدین (علیه السّلام)

فرزدق شاعر اهل بیت (علیهم السلام) در باره سیماى سید الساجدین (علیه السلام) می گوید: او زیباروى و خوش چهره ترین مردم و خوش بوترین آنان بود. بر پیشانیش اثر سجود دیده مى شد. در قصیده میمیه مشهور وى در توصیف امام سجاد (علیه السلام) آمده است:

از نور چهره‏اش همچون خورشیدى كه از پرتوافشانى هایش تاریكی ها به یک سوى روند، سیاهی ها از هم مى شكافد. پروردگار چنان عظمت و افتخارى بدو بخشیده كه قلم صنع خود را بر لوح او، به كمال رسانیده است.[1]

او در اخلاق و بخشش و مهر و محبتش به فقرا و مستمندان، از مردمان زمانه خود برتر، از هر كسى به مسلمانان، دلسوزتر و مورد احترام خودى و بیگانه بود. زمستان كه مى شد، پوشاكى از خز به قیمت پنجاه دینار مى خرید و پس از فصل زمستان آن را مى فروخت و بهایش را میان مستمندان، تقسیم مى كرد.

از امام محمد باقر (علیه السلام) نقل شده كه فرمود: پدرم امام زین العابدین (علیه السلام) وقتى زمستان به پایان مى رسید، لباس هایش را به مستمندان مى بخشید، همچنین تابستان نیز چنین می نمود. این لباس ها از خز بود. به او گفته مى شد: تو لباس هایت را به كسانى مى دهى كه ارزش آنها را نمى دانند و شایسته پوشیدن آنها نیستند. بهتر آن است كه آنها را بفروشى و بهایش را تصدق دهى. می فرمود: من خوش ندارم لباسى را كه در آن نماز گزارده ام، بفروشم.[2]

[1]. ابن كثير، اسماعيل بن عمر، البداية و النهاية، ج 9، ص 108؛ مفيد، محمد بن محمد، الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 152.

[2]. صدوق‏ٌ، محمد بن على‏، خصال، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، ج 2، ص 517.