کپی شد
حضور حضرت عباس (علیه السّلام) در جنگ صفین
بنابر گزارش برخی از نویسندگان، در جنگ صفین پس از ورود سپاه هشتاد و پنج هزار نفری معاویه به صفین، وی به منظور شکست دادن امیرالمؤمنین (علیه السلام) عده زیادی را مأمور نگهبانی از آب‌راه فرات نمود و «ابوالاعور سلمی» را بدان گمارد. تشنگی بیش از حد سپاه، امیرالمؤمنین (علیه السلام) را بر آن داشت تا عده ای را به فرماندهی صعصعة بن صوحان و شبث بن ربعی برای آوردن آب اعزام نماید. آنان به همراه تعدادی از سپاهیان، به فرات حمله کردند و آب آوردند.[1] در این یورش امام حسین (علیه السلام)، عباس و مالک اشتر نیز شرکت داشتند.[2]
در جریان آزادسازى فرات توسط لشکریان امیرالمؤمنین (علیه السلام)، مردى تنومند و قوى هیکل به نام «کرَیْب بن ابرهة» از قبیله «ذى یزن» از صفوف لشکریان معاویه براى هماوردطلبى جدا شد. در مورد قدرت بدنى بالاى او نگاشتهاند که وى یک سکه نقره را بین دو انگشت شست و سبابه خود چنان مى‌مالید طوری که نوشته هاى روى سکه ناپدید مىشد.[3] او خود را براى مبارزه با امیرالمؤمنین (علیه السلام) آماده مىساخت. معاویه براى تحریک روحیه جنگى او مىگوید: على با تمام نیرو مىجنگد [و جنگجویى سترگ است] و هر کس را یاراى مبارزه با او نیست. [آیا توان رویارویى با او را دارى؟]. کریب پاسخ مىدهد: من [باکى ندارم و] با او مبارزه مىکنم.
نزدیک آمد و امیرالمؤمنین (علیهالسلام) را براى مبارزه صدا زد. یکى از پیشمرگان امام به نام «مرتفع بن وضاح زبیدى» پیش آمد. کریب پرسید: کیستى؟ گفت: هماوردى براى تو! کریب پس از لحظاتى جنگ او را به شهادت رساند و دوباره فریاد زد: یا شجاعترین شما با من مبارزه کند، یا على بیاید. «شرحبیل بن بکر» و پس از او «حرث بن جلاّح» به نبرد با او پرداختند، اما هر دو به شهادت رسیدند. امیرالمؤمنین (علیه السلام) که این شکست هاى پى در پى را سبب از دست رفتن روحیه جنگ در افراد خود و سرخوردگى یاران خود مى‌دید، دست به اقدامى عجیب زد. او فرزند رشید خود عباس (علیه السلام) را که در آن زمان على رغم سن کم جنگجویى کامل و تمام عیار به نظر مىرسید،[4] فراخواند و به او دستور داد که اسب، زره و تجهیزات نظامى خود را با او عوض کند و در جاى امام در قلب لشکر بماند و خود لباس جنگ عباس را پوشید و بر اسب او سوار شد و در مبارزه اى کوتاه اما پر تب و تاب، کریب را به هلاکت رساند و به سوى لشکر بازگشت. سپس محمد بن حنفیه را بالاى نعش کریب فرستاد تا با خونخواهان کریب مبارزه کند.[5]
آن حضرت از این حرکت چند هدف را دنبال مىکرد. اولین هدف بلند او، روحیه بخشیدن به عباس (علیه السلام) بود که جنگاورى نو رسیده بود. در هدف دوم او مىخواست لباس و زره و نقاب عباس (علیه السلام) در جنگ ها شناخته شده باشد و ترسى در دل دشمن از صاحب آن تجهیزات بیندازد و در دیگر جنگ ها برگ برنده را به دست عباس بدهد تا هرگاه فردى با این شمایل را دیدند، پیکار على (علیه السلام) در خاطرشان زنده شود. سومین هدف امام این بود که با این کار مىخواست کریب نهراسد و از مبارزه با آن حضرت شانه خالى نکند.[6]
[1]. دينورى، احمد بن داود، الأخبار الطوال، تحقيق: عامر، عبدالمنعم، مراجعه: شيال، جمال الدين، ص 167.
[2]. حائری مازندرانی، محمدمهدی، معالی السبطین، ج 2، ص 437؛ موسوی مقرم، عبد الرزاق، العبّاس (عليه السلام)، تحقيق: الحسّون، محمّد، ص 153.
[3]. خوارزمى، موفق بن احمد، المناقب، ص 227.
[4]. همان.
[5]. همان، ص 228.
[6]. همان.