حضور حضرت آدم (علیه السلام) در کربلا

حضرت آدم (ع) پس از ترک اولی و جریان هبوط، از بهشت، رانده و در مكّه معظّمه هبوط نموده است.

در روايات آمده كه آن حضرت به خاطر آن ترک اولى، بسيار گريست و از گناه خود توبه كرد. همچنين مفارقت از همسرش حوّا نيز بر غصّه او افزوده بود؛ بنابراين ایشان بر روى زمين حركت كرد و بيابان ها و دشت ها را زير پا گذاشت، تا گذارش به سرزمين كربلاى پربلا افتاد، وقتی از کربلا گذر می نمود، بدون سبب غمگین شده سینه اش تنگ گردید و چون به محل شهادت امام حسین (ع) رسید، پایش لغزید و بر زمین افتاد و خون از پایش جاری شد.

سر به آسمان بلند کرد و عرض نمود: خداوندا! آیا گناهی از من صادر شد که مرا به آن معاقَب فرمودی؟ من همه زمین را گشتم و مثل این زمین به من بدی نرسید.

خداوند به او وحی نمود که ای آدم! گناه نکردی ولی فرزندت حسین (ع) در این مکان از روی ستم کشته می شود. خون تو به موافقت (جهت همدردی) خون او جاری شد.

آدم عرض کرد خدایا ِآیا (امام) حسین پیامبر است؟ خداوند فرمود: خیر ولی نوۀ پیامبر محمد است. عرض کرد: قاتل او کیست؟‌ وحی آمد: ‌قاتلش یزید، ملعون اهل آسمان ها و زمین است. آدم گفت: ‌ای جبرئیل، درباره قاتل آن حضرت چه کنم؟‌

گفت: او را لعن کن. پس آدم چهار بار او را لعن کرد و به سوی عرفات روانه شد، پس در آن جا حوا را یافت.
Denne reversible responsen, katalysert av norgerx.com mors fysiologiske anhydrase, har gått tapt i voksen lungeventilasjon.
[1]