حضرت عبدالعظيم (علیه السلام) از ديدگاه علما

در این گفتار مختصر اشاره کوتاهی به دیدگاه برخی از علما و بزرگان نسبت به شخصیت حضرت عبدالعظیم (ع) می شود:

1. صاحب بن عباد، دانشمند بزرگ اسلامى قرن چهارم هجرى، درباره شخصيت اعتقادى، اخلاقى و علمى حضرت عبدالعظيم (ع) می نويسد: عبدالعظيم حسنى (ع) مردى ديندار و پرهيزگار و اهل عبادت بود، در امانتدارى و صداقت گفتار، شهرت داشت، در مسائل و معارف دين، آگاه و دانشمند بود، به توحيد و عدل خداوند اعتقاد راسخ داشته و از طريق اين شخصيت، اخبار و احاديث فراوانى نقل شده است.[1]

2. احمد بن خالد برقى محدث بزرگ و نويسنده كتاب معروف محاسن، حضرت عبدالعظيم (ع) را به عنوان يک راوى عالى رتبه حديث، معرفى كرده و درباره وى می نويسد: نحوه ديندارى و صداقت و امانت او، درباره بيان اخبار و نقل احاديث دينى، مورد رضايت و اطمينان است.[2]

3. شيخ صدوق مشهور به رئيس المحدثين، متوفاى 381 هجرى، كه از فقهاى بزرگ شيعه است، در كتاب روزه، درباره روزه روزى كه، مشكوک ميان آخر شعبان و اول ماه رمضان است، حديثى نقل می کند و بعد مى گويد: اين حديث را من غير از طريق عبدالعظيم حسنى (ع) كه در قبرستان شجره رى مدفون است، از طريق ديگرى نيافتم، او کسی است که رضایت خدا را به خودش جلب کرده بود؛ یعنی خدا از او راضی بود.[3]

4. مرحوم حاج ميرزا حسين نورى، استاد شیخ عباس قمى و نويسنده كتاب عظيم و معروف مستدرک الوسائل، درباره ایشان می نويسد: حضرت عبدالعظيم (ع)، از سادات بزرگوار و از بزرگان سادات است.[4]

مطالب و تمجیدات ارزشمندى را كه به عنوان نمونه، در باب وثاقت و عظمت اىشان در بالا بيان شد، عالمان بزرگوار ديگرى؛ مانند: محمد بن على اردبيلى در كتاب جامع الروات، ج 1، ص 461 و 460؛ ابو على در كتاب رجال خود؛ ميرداماد در كتاب الرواشح السماوية؛ محمد بن قولويه در كتاب كامل الزيارات، ص 307 و 324؛ و شیخ عباس قمی در منتهى الامال، ج 1، ص 179، و ج 2، ص 263، و مفاتيح الجنان، ص 565؛  علامه مجلسى در هدية الزائرين، ص 546، آورده اند و به بلندى مقام و عظمت شأن عبدالعظيم حسنى (ع)، اذعان و اعتراف كرده اند و او را امام­زاده واجب التعظيم دانسته اند.