حضرت آدم (علیه السلام) در کربلا

حضرت آدم و حوا (علیهما السلام) پس از ترک اولی[1] و استفاده از درخت نهی شده، از بهشت رانده شده و به زمین هبوط نمودند.[2] قرآن کریم می فرماید: آن دو به کوتاهی خود اعتراف نموده و توبه نمودند.[3]

در روايت آمده كه هنگامى كه حضرت آدم (عليه السّلام) به زمين هبوط كرد، حضرت حوا (علیها السلام) را نديد، براى يافتن او شروع به جست وجو نمود. آن حضرت بر روى زمين حركت كرده، بيابان ها و دشت ها را پشت سر گذاشت، تا گذارش به سرزمين كربلا افتاد. وقتی از کربلا گذر می نمود، بدون سبب، غمگین شده سینه اش تنگ گردید و چون به محل شهادت امام حسین (علیه السلام) رسید، پایش لغزید و بر زمین افتاد و خون از پایش جاری شد.

سر به آسمان بلند کرد و عرض نمود: خداوندا! آیا گناهی از من صادر شد که مرا به آن معاقَب فرمودی؟ من همه زمین را گشتم و مثل این زمین به من بدی نرسید.

خداوند متعال به او وحی نمود که ای آدم! گناه نکردی، ولی فرزندت حسین (علیه السلام) در این مکان از روی ستم کشته می شود. خون تو به موافقت (جهت همدردی) خون او جاری شد.

آدم (علیه السلام) عرض کرد خدایا آیا ]امام[ حسین پیامبر است؟ خداوند فرمود: خیر ولی نوۀ پیامبر؛ محمد (صلی الله علیه و آله) است. عرض کرد: قاتل او کیست؟‌ وحی آمد: ‌قاتلش یزید، ملعون اهل آسمان ها و زمین است. آدم گفت: ‌ای جبرئیل، درباره قاتل آن حضرت چه کنم؟‌ گفت: او را لعن کن. پس آدم چهار بار او را لعن کرد و به سوی کوه عرفات روانه شد، آن گاه در آن جا همسرش حوا را یافت.[4]