Warning: filemtime(): stat failed for /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/assets/js/front.min.js in /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/easy-table-of-contents.php on line 236
searchicon

کپی شد

حسین بن روح نوبختی از دیدگاه اندیشمندان شیعه

با عنایت به این‌که حسین بن روح از نواب خاص و سومین آنان بود و متخلق به اخلاق حسنه و سجایای اخلاقی بود؛ بر این اساس نظر اندیشمندان شیعه و دلدادگان به امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را به خود حلب نموده بود.

در ذیل تنها به دو دیدگاه اشاره می‌شود:

الف) ابن نوح می‌گوید: در مصر از جماعتى از علماى شیعه شنیدم كه می‌گفتند: از ابو سهل نوبختى پرسیدند. چه طور شد كه حسین بن روح نائب امام زمان (علیه السلام) شد و تو نشدى؟ در جواب گفت: ائمه طاهرین (علیهم السلام) بهتر می‌دانند چه كسى را به این سمت برگزینند. من مردى هستم كه دشمنان شیعه (اهل تسنن) را ملاقات نموده و با آنها در امور اعتقادى مناظره می‌كنم. اگر من مانند ابو القاسم (حسین بن روح) مكان امام زمان (علیه السّلام) را می‌شناختم، شاید در موقع مناظره كه در آوردن دلیلى معطل می‌شدم براى اثبات مدعا، جاى آن‌حضرت را به دیگران نشان می‌دادم، ولى ابو القاسم اگر فی المثل امام در زیر دامنش باشد و او را با قیچى پاره پاره كنند، دامنش را نمى‏گشاید كه دشمنان او را ببینند.[1]

ب) زمانی‌که محمدبن عثمان (نائب دوم) در بستر بیماری قرار داشت، در این هنگام شخصیت‌های برجسته تشیع؛ مانند ابو سهل اسماعیل بن علی نوبختی و چند نفر دیگر به عیادت او رفتند. در این جلسه از نایب دوم سؤال شد: اگر از دنیا رفتی چه کسی به جای تو جایگزین خواهد شد؟ او در جواب گفت: این ابو القاسم حسین بن روح ابی بحر نوبختی، جانشین من، سفیر میان شما و صاحب الامر و وکیل و مورد اعتماد و امین او است. پس در کارهای خود به او رجوع کنید و در امور مهم بر او اعتماد نمایید، این چیزی بود که به آن امر شدم و رساندم.[2]

[1]. طوسي، محمد بن حسن، كتاب الغيبة للحجة، النص، محقق / مصحح: تهرانى، عباد الله و ناصح، على احمد، ص 391.

[2]. إِنْ حَدَثَ أَمْرٌ فَمَنْ يَكُونُ مَكَانَكَ فَقَالَ لَهُمْ هَذَا أَبُو الْقَاسِمِ الْحُسَيْنُ بْنُ رَوْحِ بْنِ أَبِي بَحْرٍ النَّوْبَخْتِيُّ الْقَائِمُ مَقَامِي وَ السَّفِيرُ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ صَاحِبِ الْأَمْرِ ع وَ الْوَكِيلُ [لَهُ‏] «7» وَ الثِّقَةُ الْأَمِينُ فَارْجِعُوا إِلَيْهِ فِي أُمُورِكُمْ وَ عَوِّلُوا عَلَيْهِ فِي مُهِمَّاتِكُمْ فَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَ قَدْ بَلَّغْتُ‏، كتاب الغيبة للحجة، ص 372‏.