کپی شد
حرزها و نقش انگشتری امام علی النقی الهادی (علیه السلام)
در بین ائمه اطهار (ع)، رسم بر این بوده که هم دارای حرز[1] بوده و هم برای انگشتری خود، نقش خاص داشته اند.
حرزهاى حضرت امام على النقى (ع):
الف: عبد العظیم بن عبد اللَّه حسنى نقل نموده كه امام جواد (ع)، حرزی را براى فرزند خود، امام هادی (ع) نوشتند در حالی كه ایشان، طفل در گهواره بودند و آن حضرت فرزندشان را به این حرز پناه مىدادند. آن حرز این است: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ اللَّهُمَّ رَبَّ الْمَلَائِكَةِ وَ الرُّوحِ وَ النَّبِيِّينَ وَ الْمُرْسَلِينَ وَ قَاهِرَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِينَ وَ خَالِقَ كُلِّ شَيْءٍ وَ مَالِكَهُ كُفَّ عَنَّا بَأْسَ أَعْدَائِنَا وَ مَنْ أَرَادَ بِنَا سُوءاً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ أَعْمِ أَبْصَارَهُمْ وَ قُلُوبَهُمْ وَ اجْعَلْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَهُمْ حِجَاباً وَ حَرَساً وَ مَدْفَعاً إِنَّكَ رَبُّنَا لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ لَنَا إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْنَا وَ إِلَيْهِ أَنَبْنَا وَ إِلَيْهِ الْمَصِيرُ- رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَ اغْفِرْ لَنا رَبَّنا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ رَبَّنَا عَافِنَا مِنْ كُلِّ سُوءٍ وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ آخِذٌ بِناصِيَتِها وَ مِنْ شَرِّ مَا يَسْكُنُ فِي اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ سُوءٍ وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ ذِي شَرٍّ رَبَّ الْعَالَمِينَ وَ إِلَهَ الْمُرْسَلِينَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِينَ وَ أَوْلِيَائِكَ وَ خُصَّ مُحَمَّداً وَ آلَهُ أَجْمَعِينَ بِأَتَمِّ ذَلِكَ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ أُومِنُ بِاللَّهِ وَ بِاللَّهِ أَعُوذُ وَ بِاللَّهِ أَعْتَصِمُ وَ بِاللَّهِ أَسْتَجِيرُ وَ بِعِزَّةِ اللَّهِ وَ مَنْعَتِهِ أَمْتَنِعُ مِنْ شَيَاطِينِ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ مِنْ رَجِلِهِمْ وَ خَيْلِهِمْ وَ رَكْضِهِمْ وَ عَطْفِهِمْ وَ رَجْعَتِهِمْ وَ كَيْدِهِمْ وَ شَرِّهِمْ وَ شَرِّ مَا يَأْتُونَ بِهِ تَحْتَ اللَّيْلِ وَ تَحْتَ النَّهَارِ مِنَ الْبُعْدِ وَ الْقُرْبِ وَ مِنْ شَرِّ الْغَائِبِ وَ الْحَاضِرِ و الشَّاهِدِ وَ الزَّائِرِ أَحْيَاءً وَ أَمْوَاتاً أَعْمَى وَ بَصِيراً وَ مِنْ شَرِّ الْعَامَّةِ وَ الْخَاصَّةِ وَ مِنْ شَرِّ نَفْسٍ وَ وَسْوَسَتِهَا وَ مِنْ شَرِّ الدَّنَاهِشِ وَ الْحِسِّ وَ اللَّمْسِ وَ اللُّبْسِ وَ مِنْ عَيْنِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ بِالاسْمِ الَّذِي اهْتَزَّ بِهِ عَرْشُ بِلْقِيسَ وَ أُعِيذُ دِينِي وَ نَفْسِي وَ جَمِيعَ مَا تَحُوطُهُ عِنَايَتِي مِنْ شَرِّ كُلِّ صُورَةٍ وَ خَيَالٍ أَوْ بَيَاضٍ أَوْ سَوَادٍ أَوْ تِمْثَالٍ أَوْ مُعَاهَدٍ أَوْ غَيْرِ مُعَاهَدٍ مِمَّنْ يَسْكُنُ الْهَوَاءَ وَ السَّحَابَ وَ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورَ وَ الظِّلَّ وَ الْحَرُورَ وَ الْبَرَّ وَ الْبُحُورَ وَ السَّهْلَ وَ الْوُعُورَ وَ الْخَرَابَ وَ الْعُمْرَانَ وَ الْآكَامَ وَ الْآجَامَ وَ الغِيَاضَ وَ الْكَنَائِسَ وَ النَّوَاوِيسَ وَ الْفَلَوَاتِ وَ الْجَبَّانَاتِ وَ مِنْ شَرِّ الصَّادِرِينَ وَ الْوَارِدِينَ مِمَّنْ يَبْدُو بِاللَّيْلِ وَ يَنْتَشِرُ بِالنَّهَارِ وَ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِبْكَارِ وَ الْغُدُوِّ وَ الْآصَالِ وَ الْمُرِيبِينَ وَ الْأَسَامِرَةِ وَ الْأَفَاثِرَةِ [الْأَفَاتِرَةِ] وَ الْفَرَاعِنَةِ وَ الْأَبَالِسَةِ وَ مِنْ جُنُودِهِمْ وَ أَزْوَاجِهِمْ وَ عَشَائِرِهِمْ وَ قَبَائِلِهِمْ وَ مِنْ هَمْزِهِمْ وَ لَمْزِهِمْ وَ نَفْثِهِمْ وَ وِقَاعِهِمْ وَ أَخْذِهِمْ وَ سِحْرِهِمْ وَ ضَرْبِهِمْ وَ عَبَثِهِمْ وَ لَمْحِهِمْ وَ احْتِيَالِهِمْ وَ اخْتِلَافِهِمْ- وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ ذِي شَرٍّ مِنَ السَّحَرَةِ وَ الْغِيلَانِ وَ أُمِّ الصِّبْيَانِ وَ مَا وَلَدُوا وَ مَا وَرَدُوا وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ ذِي شَرٍّ دَاخِلٍ وَ خَارِجٍ وَ عَارِضٍ وَ مُتَعَرِّضٍ وَ سَاكِنٍ وَ مُتَحَرِّكٍ وَ ضَرَبَانِ عِرْقٍ وَ صُدَاعٍ وَ شَقِيقَةٍ وَ أُمِّ مِلْدَمٍ وَ الْحُمَّى وَ الْمُثَلَّثَةِ وَ الرِّبْعِ وَ الْغِبِّ وَ النَّافِضَةِ وَ الصَّالِبَةِ وَ الدَّاخِلَةِ وَ الْخَارِجَةِ وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ آخِذٌ بِناصِيَتِها إِنَّكَ عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى نَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ».[2]
ب: حرزى دیگر برای امام على النقىّ (ع): «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ يَا عَزِيزَ الْعِزِّ فِي عِزِّهِ مَا أَعَزَّ عَزِيزَ الْعِزِّ فِي عِزِّهِ يَا عَزِيزُ أَعِزَّنِي بِعِزِّكَ وَ أَيِّدْنِي بِنَصْرِكَ وَ ادْفَعْ عَنِّي هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ وَ ادْفَعْ عَنِّي بِدَفْعِكَ وَ امْنَعْ عَنِّي بِصُنْعِكَ وَ اجْعَلْنِي مِنْ خِيَارِ خَلْقِكَ يَا وَاحِدُ يَا أَحَدُ يَا فَرْدُ يَا صَمَد».[3]
نقش انگشترى امام هادی (ع):
نقش انگشترى آن حضرت، این عبارت بوده است: «اللَّه ربى و هو عصمتى من خلقه؛ خداوند متعال، پروردگار من و مایۀ حفظ من از (شرور) خلقش است».[4] در بحار الأنوار به نقل از مصباح کفعمی، نقش انگشتری آن حضرت: «حفظ العهود من اخلاق المعبود؛ حفظ عهد و پیمان ها از اخلاق خداوند سبحان است»، معرفی شده است.[5] پس آن حضرت، دو نقش انگشترى داشته و این دو با یکدیگر منافاتی ندارند.
[1]. «حرز»، نوشته‌اى است که در بردارندۀ اذكارى خاص براى دفع آفات و بلاها است و به آن «تعويذ» نیز گویند، «جمعى از پژوهشگران زير نظر هاشمى شاهرودى، سيد محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام، محقق: محققان مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامى، ج3، ص 282، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بيت عليهم السلام، چاپ اول، قم، 1426ق».
[2]. ابتدا مىكنم به نام خداى بخشنده مهربان. نیست حركتى و نه قوّتى مگر به خداى بلند مرتبه بزرگ. خداوندا، اى پروردگار فرشتگان و روح و پیغمبران و رسولان و اى غلبهكننده بر كسى كه در آسمانها و زمینها باشد، و اى موجود كننده هر چیز و صاحب او، بازدار از من [از ما]، بدى دشمنان ما را و بدى كسى را كه به ما اراده بدی نموده باشد، از جنّ و انس، و كور كن چشمهاى ایشان و دلهاى ایشان را و میان ما و ایشان پرده پوشیده شده و حافظ و محل دفعى قرار ده، به درستى كه تو پروردگار مایى. نیست حركتى و نه توانایى از براى ما مگر به خدا، بر او اعتماد نمودهایم و به سوى او رجوع مىنماییم و بازگشت به سوى او است. اى پروردگار ما! ما را وسیلۀ امتحان براى آن جماعتى كه كافرند قرار مده، و ما را بیامرز، اى پروردگار ما، به درستى كه تو غلبهكننده و داناى به حكمتى. اى پروردگار ما، ما را از هر بدى و از شرّ هر جنبندهاى كه تو موی پیشانی او را گرفتهاى (یعنی زمام امور او به دست تو است) -به درستى كه پروردگار من بر راه راست است- و از شرّ چیزى كه قرار گیرد در شب و در روز و از شرّ هر بدى و از شرّ هر صاحب شرّى نجات ده. اى پروردگار همه عالم و خداوند همه پیغمبران، بر محمّد و بر همه آل او (ص) و بر همه دوستانت رحمت فرست و محمّد و همه آل او (ص) را به تمام ترین از رحمت خود مخصوص گردان. نیست حركتى و نه قوّتى مگر به خداى بلند مرتبه بزرگ…»، سید بن طاوس، مهج الدعوات و منهج العبادات، طبسى، محمد تقى، ص 81، رایحه، چاپ اول، تهران، 1379ش.
[3]. همان، ص 83. «ابتدا مىكنم به نام خداى بخشنده مهربان. اى كسى كه غلبه او در عزّت خود غلبه نموده است. چقدر عزیز است كسى كه غلبه او در عزّت خود غالب باشد. اى غلبه کننده، غالب گردان مرا به عزّت خود و قوّت ده مرا به یارى كردن خود و دفع نما [دور گردان] از من كیدهاى شیطانها را و دور نما از من به سبب دفع نمودن خود و … و بگردان مرا از جمله بهترین مخلوقات خود، اى یگانه، اى یكتا، اى بىهمتا، اى مقصود در حاجتها».
[4]. خسروى، موسى، زندگانى حضرت جواد و عسكريين (عليهم السلام)، ترجمه جلد 12 بحار الانوار، ص 100، اسلاميه، چاپ دوم، تهران، 1364ش.
[5]. مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، ج 50، ص 117، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404ق.