حد قذف

معناى قذف در لغت عبارت است از مطلق رمى؛ يعنى افكندن سنگ و … ولى در اصطلاح فقه در باب حدود؛ به معناى رمى به زنا يا لواط است؛ يعنى به فردى تهمت زدن و نسبت ناروا دادن و گفتن اين كه او زناكار يا اهل لواط است.

هر انسان مكلّفى [بالغ و عاقل و مختار و قاصد] به مرد مسلمان بالغ و عاقل و آزاد و دارای همسر بگويد: يا زانى [اى زناكار] يا بگويد: يا لائط [اى لواط‌كار] و يا بگويد: يا منكوحاً فى دبره [اى كسى كه در پشت او دخول شده] يا بگويد: انت زان [تو زناكارى] و يا بگويد: انت لائط [تو اهل لواطى] حال به هر زبانى كه اين كلمات را ادا كند به عربى يا عجمى و گوينده مفاد و معناى اين كلمات را هم بداند، با اين خصوصيات حدّ قذف بر وى اجرا مى‌شود و آن عبارت است از هشتاد تازيانه كه در آيه صريحا آمده و در اين امر فرقى ميان آزاد و بنده نيست.

اگر مكلفى به جماعتى ناسزا بگويد و آنها را نسبت به زنا يا لواط دهد، حكم آن است كه اگر دسته‌جمعى براى داد‌خواهى نزد حاكم آمدند براى همه يک حدّ قذف بايد زد و اگر جداجدا بيايند براى هر يک، على‌حده يک حدّ بايد زد.[1]