کپی شد
جوامع روایی و متعه
جوامع روایی شیعه و از جمله کُتُب اربعه شیعه که جزو اصیل ترین منابع روایی شیعه می باشند، هر کدام شامل بابی با عنوان متعه و جواز آن هستند؛ مانند کتاب های:
1. کافی تألیف شیخ کلینی،[1]
2. من لایحضره الفقیه تألیف شیخ صدوق،[2]
3.الاستبصار تألیف شیخ طوسی،[3]
4. وسائل الشیعة تألیف حر عاملی،[4]
و کتاب های بسیار دیگری در این زمینه وجود دارد که قابل انکار نیستند.
علاوه بر قرآن، احادیث در باب متعه و استحباب آن، آن قدر زیاد است که تردیدی در صحّت آنها وجود ندارد که به برخی از آنها اشاره می شود:
1. امام باقر (ع) از امام علی (ع) نقل می کنند که ایشان فرمودند: «اگر عمر قبل از من نمی آمد ( و متعه را حرام اعلان نمی کرد) جز انسان شقیّ و سخت دل (با وجود حلال بودن متعه) به گناه زنا مبتلا نمی شد».[5]
2. یکی از اصحاب امام موسی کاظم (ع) می گوید: به آن حضرت عرض نمودم قربانت گردم من همواره به صورت عقد موقت ازدواج می نمودم سپس آن را زشت پنداشتم و مردم نیز مرا به خاطر آن ملامت می نمودند؛ به همین جهت با خدای خود بین رکن و مقام (در خانه خدا) عهد بستم تا دیگر ازدواج موقت ننمایم! ولی پس از آن این امر بر من گران آمد و بر قسم و عهدی که بسته بودم پشیمان گشتم، ولی توان ازدواج دائم را نیز نداشتم. آن حضرت فرمود: «با خدا عهد بسته ای تا او را اطاعت ننمایی؟! قسم به خدا اگر او را اطاعت ننمایی، حتماً در برابر او عصیان خواهی نمود».[6]
با توجه به آنچه گذشت می توان با قاطعیت چنین نتیجه گرفت که اصل وجود متعه و استحباب آن جزو مسائلی است که در آن هیچ جای شکی وجود ندارد؛ هر چند احتمال این که در مورد متعه روایاتی نیز جعل شده باشند وجود دارد.
برای اطلاع بیشتر نگاه شود، به نمایه: جواز ازدواج موقت، پاسخ 844 (سایت اسلام کوئست: 915) .
[1]. كلينى، كافي، ج 5، ص 448 – 465، دار الكتب الإسلامية تهران، 1365 هـ ش.
[2]. شيخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 458 – 467، انتشارات جامعه مدرسين قم، 1413 هـ ق.
[3]. شيخ طوسى، استبصار، ج 3، ص 141 – 155، دار الكتب الإسلاميه تهران، 1390 هـ ق.
[4]. شيخ حر عاملى، وسائل الشيعة، ج 21، ص 5 – 81، مؤسسه آل البيت عليهمالسلام قم، 1409 هـ ق.
[5]. محدث نورى، مستدرك وسائل، ج 14، ابواب المتعه، ص 447، مؤسسه آل البيت عليهم السلام قم، 1408 هـ ق.
[6]. محدث نورى، مستدرك وسائل، ج 14 ، ص 453.