جغرافياى استان قم

استان قم، تقريبا در مركز ايران قرار دارد. مساحت آن در حدود 14631 كيلومتر مربع مى باشد. اين استان از شمال به استان تهران، از شرق به استان سمنان، از جنوب به استان اصفهان و از غرب به استان مركزى، محدود است؛

بنابراين استانى است كه در مسير استان هاى مهم ايران قرار دارد كه از نظر بازرگانى و اقتصادى، سياحتى و زيارتى، اهميت استان را دو چندان مى كند. همچنين اين استان در غرب درياچه نمك (مسيله ) و دشت كوير واقع شده است

در سال 1316 هجرى شمسى، ايران از نظر تقسيمات كشورى، به ترتيب به ايالت، ولايت و بلوک تقسيم شد. در اين ميان نخستين قانون تقسيمات كشورى به صورت جديد تصويب شد. در اين قانون، ايران به 10 استان و 40 شهرستان تقسيم شده بود كه استان ها با شماره مشخص شده بودند. استان فعلى قم جزئى از استان دوم به شمار مى آمد. شهرستان هاى استان دوم عبارت بودند از سارى، گرگان، سمنان، تهران، قم و كاشان.

در سال 1339 طبق قانونى كه از مجلس گذشت مقرر شد كه استان ها به جاى شماره، به اسامى اصلى و تاريخى خود ناميده شوند. در اين ميان تقسيم بندى محدوده استان قم جزو استان مركزى، و تهران، مركز اين استان به شمار آمد.[1]

به دنبال تشكيل استان جديدى به نام استان تهران، با تصويب هياءت دولت در سال 1365، شهرستان قم از استان مركزى جدا گرديد و جزء استان تهران شد.

سرانجام در سال 1374در پى سفر رهبر معظم انقلاب اسلامى، حضرت آيه الله خامنه اى به قم – كه مصادف با ايام ولادت با سعادت حضرت على (علیه السلام) بود- شهرستان قم به امر ايشان و نيز با تصويب مجلس شوراى اسلامى، به استان جداگانه اى به نام استان قم تبديل شد تا به مشكلات ديرينه آن رسيدگى بيشترى گردد.

بنابراين، شهرستان قم با تركيب چهار بخش، شامل بخش مركزى، بخش كهك، بخش خلجستان، بخش جعفر آباد و شهرستان هاى قم، كهك و گازران، به استان مستقلى تبديل شد.

 [1] . اقتباس از كتاب جغرافياى سال دوم متوسطه نظام قديم آموزشى .