جعفر طیّار و مهاجرت به حبشه

با سخت شدن شرايط زندگى براى مسلمانان در مكه و افزايش شكنجه‏هاى قريش، رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) در سال پنجم و بنا بر نقلی چهارم بعثت دستور داد عده‏اى از مسلمانان به حبشه هجرت كنند. هجرت به حبشه دو بار صورت گرفت، بار اول حدود ده نفر از مسلمانان و مرتبه بعد حدود هشتاد نفر (برخی تعداد هفتاد و پنج مرد و دوازده زن را ذکر کرده‌اند) با سرپرستی جعفر بن ابی‌طالب به حبشه رفتند. پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نامه‌ای برای پادشاه حبشه نوشت و آن را به جعفر داد، در نامه علاوه بر دعوت وی به اسلام، از او خواست به مسلمانان پناه دهد و به امور آنان رسیدگی کند، اما مشركان مكه در تعقيب آنان و با قصد برگرداندن مهاجران، دو نفر یعنی «عمرو عاص» و «عبدالله بن ربيعه» (و برخی عمارة بن وليد مخزومى‏ را ذکر کرده‌اند)[1] را به دربار نجاشى فرستادند.

فرستادگان قريش، همراه با هدايايى به حبشه رسيدند و ضمن تقديم آنها به پادشاه، درخواستِ خود را در مورد اخراج مهاجران مطرح كردند، اما با سخنان شیوا و محکم جعفر، آنان به مقصود خود نرسیدند و بازگشتند.[2]