جایگاه عقل در روش عملی انبياء (علیهم السلام)

اصولاً بين روش انبيا (ع) در دعوت مردم به حق و حقيقت و بين آنچه انسان از طريق استدلال درست و منطقى به دست مى‏آورد، تفاوتى نيست. تنها فرق، آن است كه پيغمبران از مبدأ غيبى استمداد مى‏جستند و از زلال چشمه‏ وحى مى‏نوشيدند. البته آن بزرگواران با اين كه با جهان بالا مرتبط بودند، خود را تنزّل داده و به اندازه‏ فهم و درک مردم سخن مى‏گفتند و از بشر مى‏خواستند؛ تا اين نيروى فطرى و همگانى را به كار گرفته، به استدلال و دليل استوار و منطقى چنگ زنند و حركت بدون بصيرت و تبعيّت كوركورانه نداشته باشند.

قرآن كريم مى‏فرمايد: “بگو اين راه من است، من و پيروانم با بصيرت كامل همه‏ مردم را به سوى خدا دعوت مى‏كنيم.”[1]

نتیجه این که؛ انبیا (ع)، ضمن این که مرتبط با عالم بالا بوده اند، روشی کاملا عقلانی و بر مبنای عقل و درک و فهم مردم داشته اند.