جایگاه تفرقه در قرآن

خدای سبحان در آیات فراوانی از تفرقه و جدایی نهی کرده است؛ مانند: (وَ اعْتَصِمُواْ بحِبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَ لَا تَفَرَّقُو) .[1] (…أَنْ أَقِيمُواْ الدِّينَ وَ لَا تَتَفَرَّقُواْ فِيه).[2] (وَ لَا تَكُونُواْ كاَلَّذِينَ تَفَرَّقُواْ وَ اخْتَلَفُو).[3] خدای سبحان در آیات یاد شده ابتدا به اعتصام به حبل الهی و اقامه دین فرمان داده است و این نشان می دهد که راه رهایی از تفرقه پیروی از دین و صراط مستقیم خداوند یعنی بندگی اوست چنان که در آیۀ دیگر به این مطلب تصریح کرده است: (وَ أَنَّ هذا صِراطي‏ مُسْتَقيماً فَاتَّبِعُوهُ وَ لا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَنْ سَبيلِهِ ذلِكُمْ وَصَّاكُمْ بِهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ).[4] وجود مبارک حضرت رسول (ص) در جمع اصحاب خود برای تبیین مضمون این آیه کریمه خط مستقیمی روی زمین رسم نمود و پس از آن خطوط جزئی و فرعی از طرف راست و چپ آن ترسیم فرمودند آن گاه از اصحاب پرسیدند: این نقشه چیست آن ها عرض کردند: ما نمی دانیم. رسول خدا(ص) فرمود: راهی که من آورده ام مانند همین راه وسط است و آن راه های چپ و راست راه های گمراهی است.