تکبر هم زمان قلبی، زبانی و عملی

اولین درجه از تکبر، تکبر قلبی، زبانی و عملی به صورت هم‌زمان است. این درجه از تكبر چنان است که این صفت خبیثه در دل آدمی جا می‌گیرد و انسان طوری می‌شود که خود را بهتر و برتر از دیگران می‌بیند و آن را در كردار و گفتار خود ظاهر می‌كند؛ مثل این كه در مجالس، بالاتر می‌نشیند، یا خود را بر همردیفان و همراهان خود مقدم می‌دارد، روی خود را از ایشان برمی‌گرداند و اخم می‌كند، چین بر پیشانی می‌افكند و كسی را كه در احترام به او كوتاهی كند، انكار می‌نماید و اظهار مفاخرت و مباهات می‌كند و در مسائل علمی و كارهای عملی در صدد غلبه بر دیگران می‌باشد.[1]