تهمت در منابع دینی

هرگونه نسبت نابجا و ناروا دادن به اشخاص، نسبتی که موجب هتک حرمت و لطمه حیثیتی به فرد باشد، از دیدگاه اسلام (قرآن و روایات معصومین (علیهم السلام)) حرام و از لحاظ جزائی و کیفری موجب حد شرعی می شود. حال این نسبت مستقیم باشد، مثل این‌که به کسی زناکار بگویند، یا غیر مستقیم، مثل اینکه به کسی زنا زاده یا حرامزاده بگویند.

اسلام به‌عنوان مدافع حقوق و تأمین امنیت آبروئی پیروان خود، تا این حد پیش‌بینی لازم را نموده و تهمت را در قرآن کریم به بهتان عظیم یاد فرموده است.[1]

همچنین تهمت به عنوان آفتی اجتماعی (و نه صرفا اخلاقی) از برنده‌ترین سلاح‌های دشمنان حق در طول تاریخ عموما و در مسیر فرستادگان الهی به صورت خاص بوده است. مانند تهمت هایی که به انبیا (علیهم السلام) خصوصا پیامبر بزرگوار اسلام (صلی الله علیه و آله) می زدند.[2]

[1]. نساء، 112؛ نور، 23؛ احزاب، 58؛ نور، 4.

[2]. صاد، 4؛ قلم، 52.