کپی شد
تفاوت بین شیعه و سنی
در این جا به طور اجمال دیدگاه های شیعه كه اهل سنت و یا گروهی از آنها با آن مخالف هستند، در دو محور اعتقاد و احكام بیان می شود:
الف. اعتقادات و اصول دین.
- اگرچه توحید، اصل مشترک بین شیعه و سنی است، اما شیعه صفات خدا را عین ذاتش می داند.
- شیعه دیدن و رؤیت خدا را نه در دنیا ممكن می داند، نه در آخرت.
- بر خلاف شماری از اهل سنت شیعه عقاب طائع و ثواب عاصی را از خدا جایز نمی داند.
- شیعه قائل به جبر نیست.
- از مهم ترین باور های شیعه که او را از سایر فرق و مذاهب اسلامی جدا می سازد، اعتقاد به امامت است. شیعه معتقد است كه امامت از اصول دین است و جانشین پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) باید معصوم باشد و دقیقاً به دلیل همین عصمتی كه غیر از خدا كسی از آن آگاهی ندارد، امام باید از طرف خدا منصوب شود و حكومت های اسلامی باید به ولایت منتهی شود.[1]
- شیعه اطاعت از حاكم ظالم و جائر را جایز نمی داند.[2]
- شیعه معتقد است كه مقصود از اهل بیت در آیه 33 احزاب، حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و ائمه اطهار(علیهم السّلام) هستند.[3]
- شیعه معتقد است كه انبیاء (علیهم السّلام) معصوم اند. نه تنها مرتكب گناه كبیره نمیشوند، بلكه حتی گناه صغیره را هم انجام نمیدهند.[4]
- بداء و رجعت و شفاعت هم از جمله اموری هستند كه شیعه بدان معتقد می باشد.
- شیعه بر خلاف اهل سنت جمیع صحابه را عادل نمی داند و می گوید: در بین صحابه، هم عادل وجود دارد و هم فاسق و فتوای آنها بر احدی حجت نیست. و … .
ب. در مرحلۀ احكام:
- شیعه تقیه را جایز می داند.
- متعه كه همان ازدواج موقت است در نظر شیعه جایز است.
- باب اجتهاد از نظر شیعه مفتوح است.
- تعصیب و عول را شیعه در باب ارث قبول ندارد. برای آگاهی از این دو واژه نک: عول و تعصیب.
- از نظر شیعه جمع بین صلاتین جایز است.
- «حی علی خیر العمل» فصلی از فصول اذان است.
- زیارت قبور و ائمه اطهار (علیهم السّلام) جایز است. (شیعه معتقد است زیارت قبور نه تنها شرک نیست و عین توحید است، بلكه ثواب زیادی دارد) و… .
[1]. نراقى، ملا مهدى، أنيس الموحدين، حسن زاده، حسن، تصحيح و تعليق: قاضی طباطبایی، سید محمدعلی، ص 124.
[2]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، محقق / مصحح: جمعى از محققان، ج 44، ص 381.
[3]. طباطبايى، سيد محمد حسين، الميزان فى تفسير القرآن، ج 16، ص 311.
[4]. سید مرتضى علم الهدى، علی بن حسین، تنزيه الأنبياء (عليهم السلام)، ص 2.