تعریف مراقبه از نگاه اشو

اشو پس از این همه تمجیدها و توصیف ها، مراقبه را به چند گونه مختلف (که ارتباطی منطقی با هم ندارند) و به صورت کاملاً مبهم و نامعین تعریف می کند:

مراقبه؛ یعنی برای چند لحظه دست از کار و تلاش زندگی کشیده شود و انسان متوقف شود.[1]

در واقع مراقبه تلاش نیست؛ بلکه یک رویداد است.

مراقبه نتیجه و پیامد تلاش های شما است،  وقتی که تلاش شما رها شود، مراقبه آنجا است، رحمت و برکت، سربلندی و شکوهش آن‌جا است.[2]

مراقبه به معنای کشف اساس درون[3] و در واقع سفری به درون وجود خود است. تمام آنچه لازم است، سفری است به درون خودتان در سکوت. من نام این سفر را مراقبه می گذارم؛ سفری به درون وجودتان در سکوت.[4]

در واقع اشو مراقبه را کوشش برای پریدن به ناخودآگاه تعریف می کند.[5]

اشو در تعریفی دیگر، مراقبه را به خالی شدن ذهن از محتویاتش معنا می کند و معتقد است: مفهوم ساده مراقبه، تهی شدن ذهن از تمامی معنویاتش است. افکار، تصورات، خاطرات، امیال، آرزوها و تمامی طرح ها. فرد باید خود را از همه این موارد تخلیه کند.[6]

از طرف دیگر مراقبه در برخی موارد به معنای آزادی از تمام محدودیت هایی معرفی می شود که دیگران بر انسان تحمیل می کنند و یا به معنای ممانعت از تباهی و همراهی با لحظه ای ناب معنا می شود.[7]

از تمام تعاریف، این نتیجه به دست می آید که، مراقبه چند شاخص اصلی دارد:

1. مراقبه بی عمل است؛ یعنی فقط یک رویداد است.

2. در مرحله بعدی سفری به درون است.

3. در آخر،‌ تخلیه ذهن از هر چیزی است که در او است.

به سخن دیگر مراقبه سفری پرماجرا به دنیای ناشناخته ها است؛ عجیب ترین سفری که می توان تصور کرد.

مراقبه فقط بودن است؛ بدون این‌که کاری انجام دهیم، بی عمل محض، بدون گذر هرگونه فکری از ذهن و عدم وجود هیجانات. شما فقط هستید و این احساسی بسیار ناخوشایند که به انسان می دهد.[8] [9]