تعریف لغوی مباهله

«مباهله» از «البَهْل» گرفته شده است. بهل؛ به معنای لعن و نفرین می‌باشد و بهل الهی؛ به معنای لعن الهی است،[1] لکن راغب اصفهانی معتقد است: «بهل» (بر وزن اهل)، به معناى رها کردن و قيد و بند را از چيزى برداشتن است؛ به همين جهت هنگامى که حيوانى را به حال خود واگذارند تا نوزادش بتواند به آزادى شير بنوشد، به او «باهل» مى‏گويند. همچنین «ابتهال» در دعا؛ به معناى تضرع و واگذارى کار به خدا است؛ مانند سخن خداوند که در آیه مباهله میفرماید: «ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِين»؛[2] آنگاه مباهله كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهیم». سپس در پایان می گوید: کسی که ابتهال را به لعن و دوری از خدا تعریف کرده، به این جهت است که رها كردن و واگذار كردن بنده به حال خود، اين نتایج را به دنبال مى‏آورد.[3]