تعریف لغوی تقیه

عده‌ای از لغت شناسان و فقیهان، تقیه را به معنای «حفظ و صیانت» دانسته‌اند. برخی گفته اند: «تقیه به معنای پرهیز، نگاه داری و پنهان کردن است»؛[1] بعضی دیگر: «حفظ و نگهداری چیزی از آنچه که برای آن ضرر داشته و موجب آزار آن چیز باشد؛[2] برخی نیز گفته اند: معنای تقیه؛ صیانت، خودنگهداری و محافظت از خویش است؛[3] برخی از فقیهان هم در معنای لغوی تقیه گفته‌اند: «تقیه به معنای صيانت، حفظ و نگهداری از ضرر است.[4]

[1]. ابن منظور، محمد بن مكرم، لسان العرب، ج 15، ص 402.

[2]. راغب اصفهانى، حسين بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص 881.‏

[3]. ابن اثير، مبارك بن محمد، النهاية في غريب الحديث و الأثر، محقق / مصحح: طناحى، محمود محمد و زاوى، طاهر احمد، ج 5، ص 217.

[4]. خويى، سيد ابو القاسم موسوى‌، التنقیح فی شرح العروة الوثقی، مقرِّر: غروى‌، ميرزا على، ج 4، ص 253؛ برای اطلاعات بیشتر ر. ک. مقاله مفهوم شناسی تقیه (466)، سایت اسلام پدیا.