کپی شد
تعریف توحید
“توحید” مهم ترین اصل از اصول دین اسلام، بلکه ادیان ابراهیمی به شمار می آید. توحید در لغت به معنای یکی دانستن و در اصطلاح اهل کلام، یگانه دانستن و یکتا شمردن حق تعالی است و در نقطۀ مقابل آن، شرک به خدا قرار دارد که قرآن مجید از آن به عنوان ظلم عظیم[1] و گناه نا بخشودنی[2] تعبیر کرده است.
واحد در لغت به معانی گوناگونی اطلاق شده است. امیر المومنین (ع) در روز جنگ جمل در جواب شخص عربى که از حضرت پرسید يا علی (ع) معنای این که می فرمائيد خداوند واحد است چیست؟ فرمود: معنای خدا واحد است بر چهار قسم تصور می شود که دو قسم آن جايز نيست و دو نوع ديگر آن را براى خداوند بايد ثابت نمود، اما آن دو قسم كه جايز نيست يكى آن كه گفته شود خدا واحد است و مقصود يكى از اعداد باشد، چون هر چيزى كه دومى نداشته باشد داخل در عدد نيست آيا نمى بينى اگر كسى بگويد ثالث ثلاثه (خداوند يكى از سه تاست) كفر است؟ همچنین اگر گفته شود خدا واحد است و نوعى از جنس اراده شود اين هم كفر است مانند كسی كه بگويد خداوند يكى از موجودات است، چنان که گفته می شود فلانی یکی از مردم است چون در این صورت خداوند را تشبيه نموده است. و اما آن دو قسم از معنای واحد را كه براى خداوند ثابت است: یکی واحد به معنای این که در موجودات براى خدا شبيهى نيست. و دیگر این که مراد از واحد این باشد كه خداوند متعال در وجود و عقل و وهم منقسم نمی شود و اين چنین است پروردگار ما.[3]
پس طبق روایت، مراد از واحد بودن خدا یا بساطت و عدم ترکیب خداست و یا یگانگی و بی همتایی اوست.
مشهورترین معنای توحید همان يگانگى ذات خداوند و عدم وجود هرگونه همتا و شبيه براى اوست.
توحید داراى مراتب و درجاتى است كه عبارت اند از: توحيد ذاتى، صفاتى، افعالی (توحيد در خالقيت و ربوبيت)، توحید عبادی، توحید در مالكيت و حاكميت و قانون گذارى و توحيد در اطاعت.
[1]. لقمان، 13، «وَ إِذْ قالَ لُقْمانُ لاِبْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظيمٌ».
[2]. نساء، 48، «إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ به وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ».
[3]. شیخ صدوق، التوحید، ص 83، نوبت چاپ دوم، انتشارات جامعه مدرسین، قم 1398ق.